بررسي در رفتگي سر Radius، اپيدميولوژي و عوامل مؤثر بر درمان و در رفتگي مجدد

مقدمه: مطالعه‌ي حاضر، با هدف همه‌گيرشناسي و بررسي علل مؤثر بر درمان و در رفتگي مجدد سر Radius در كودكان انجام گرديد. روش‌ها: در يك مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي آينده‌نگر، تمامي كودكان زير 7 سال مراجعه كننده به بخش اورژانس در سال‌هاي 95-1394 كه با علايم و نشانه‌هاي باليني در رفتگي سر Radius مراجعه كرده بودند، مورد بررسي قرار گرفتند. سن، جنس، وزن و مكانيسم تروما، سمت درگير، تعداد و سابقه‌ي قبلي در رفتگي و روش جااندازي در چك ليست طراحي شده به همين منظور ثبت گرديد. ميزان موفقيت مانورها و زمان به كار بردن اندام آسيب ديده پس از جااندازي نيز بررسي شد. يافته‌ها: 112 كودك وارد مطالعه شدند كه ميانگين سني 13/18 ± 30/98 ماه داشتند. از بين كودكان، 59 مورد (53 درصد) پسر بودند. در 67 كودك (60 درصد) دست چپ درگير بود.كودكان با در رفتگي از نظر وزني در صدك‌هاي بالا قرار داشتند. 18/75 درصد به علت در رفتگي مجدد مراجعه كرده بودند. موفقيت اولين مانور جااندازي، در كودكان با در رفتگي مجدد به صورت معني داري كمتر بود (0/010 P). مراجعه با تأخير بيش از 24 ساعت باعث عدم موفقيت مانور جااندازي اول شد. سن كودكان با در رفتگي مجدد، به صورت معني‌داري كمتر بود. نتيجه‌گيري: رابطه‌ي مستقيمي بين اضافه وزن كودك و احتمال در رفتگي سر Radius وجود دارد. وقوع در رفتگي مكرر، در موفقيت مانور اول تأثير دارد. همچنين، تأخير بيش از 24 ساعت در مراجعه به اورژانس نيز در عدم موفقيت مانور اول مؤثر است. سن، به عنوان عامل مؤثري در در رفتگي مجدد شناخته مي‌شود.