مقايسه‌ي تأثير پيش‌داروي پروپوفول با دگزامتازون در كاهش سرفه‌ي ناشي از فنتانيل

مقدمه: بروز سرفه‌ي ناشي از فنتانيل در طي القاي بيهوشي عمومي از انسيدانس بين 65-28 درصد برخوردار مي‌باشد. بنابراين، پيش‌گيري از بروز اين عارضه مورد نياز مي‌باشد. در مطالعه‌ي حاضر، تأثير دو داروي پروپوفول و دگزامتازون بر روي فراواني و شدت سرفه‌ي ناشي از فنتانيل در بيماران كانديداي بيهوشي عمومي مورد مقايسه قرار گرفت. روش‌ها: طي يك مطالعه‌ي كارآزمايي باليني تصادفي دو سو كور 99 بيمار با درجات I و II در طبقه‌بندي American Society of Anesthesiologists (ASA) در سنين 64-18 سال كانديداي بيهوشي عمومي با استفاده از فنتانيل مورد مطالعه قرار گرفتند. بيماران به صورت تصادفي و مساوي به 3 گروه دريافت كننده‌ي پروپوفول (1.5 ميلي‌گرم/كيلوگرم)، گروه دگزامتازون (0.1 ميلي‌گرم/كيلوگرم) و گروه دارونما (5 ميلي‌ليتر نرمال سالين) تقسيم شدند. كليه‌ي داروها يك دقيقه قبل از تجويز 2.5 ميكروگرم/كيلوگرم فنتانيل تجويز شد. علايم حياتي، تعداد و شدت سرفه، اندازه‌گيري و ثبت گرديد. يافته‌ها: فراواني سرفه به طور معني‌داري در گروه پروپوفول (27.3 درصد) در مقايسه با گروه‌هاي دگزامتازون (78.8 درصد) و دارونما (84.8 درصد) كمتر بود (0.010 P). شدت سرفه به طور معني‌داري در گروه پروپوفول (ملايم 72.7 درصد؛ متوسط 27.3 درصد و شديد صفر درصد) در مقايسه با گروه دارونما (ملايم 18.2 درصد؛ متوسط 72.7 درصد و شديد 9.1 درصد) كمتر بود (0.010 P). همچنين، تفاوت‌هاي معني‌داري بين سه گروه در تغييرات فشار خون سيستول، فشار خون دياستول و ضربان قلب وجود داشت (0.050 P). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تجويز دز پايين پروپوفول (10 ميلي‌گرم) مي‌تواند فراواني و شدت سرفه‌ي ناشي از فنتانيل را طي القاي بيهوشي عمومي كاهش دهد.