بررسي اثر سياليك اسيد بر رشد و بقاي سلول‌هاي آستروسيت موشي و آستروگلياي انساني

مقدمه: سطح سلول‌هاي تمامي مهره‌داران با زنجيره‌هاي قندي نظير سياليك اسيد پوشيده شده است كه مقادير زيادي از آن به صورت سيالوگليكان در مغز مهره‌داران يافت مي‌شود. شواهدي بسياري به دست آمده است كه نشان مي‌دهد تغيير در ميزان سيالوگليكان، منجر به بيماري‌هاي نورودژنراتيو و روان‌شناختي مي‌گردد. با توجه به افزايش روزافزون اين دسته از بيماري‌ها و اثر تعيين كننده‌ي سياليك اسيد در فرايند ايجاد و پيشرفت بيماري‌هاي نوروژنيك، تعيين غلظت سمي اين ماده بر سلول‌هاي مغزي جهت طراحي بررسي‌هاي درون‌تن و برون‌تن حايز اهميت مي‌باشد. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف تعيين غلظت مطلوب ساليك اسيد بر رده‌ي سلول‌هاي مغزي انجام شد. روش‌ها: آستروگلياي انساني و آستروسيت‌هاي موشي با سريال رقتي از سياليك اسيد تيمار شد و با استفاده از پليت‌هاي 96 خانه‌اي و روش MTT [3-(4,5-Dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide يا تيازول آبي] حد توكسيك سياليك اسيد براي سلول‌هاي كشت داده شده محاسبه گرديد. يافته‌ها: غلظت مهاري 50 درصد (Half maximal inhibitory concentration يا IC50) براي سلول‌هاي آستروگلياي انساني و آستروسيت موشي به ترتيب 1273.3و 3750 ميكرومولار به دست آمد. نتيجه‌گيري: سياليك اسيد، اثر مهاري وابسته به غلظت بر روي رشد سلول‌ها دارد؛ به طوري كه در غلظت‌هاي بالاتر از IC50، رشد سلول‌ها محدود شد و مرگ گسترده‌اي از اين سلول‌ها مشاهده گرديد. همچنين، نتايج حاصل بين دو رده‌ي سلول انسان و موش اختلاف معني‌داري نشان داد و بر اين اساس، پيشنهاد مي‌شود براي به دست آوردن نتايج قابل تعميم به انسان به جاي مدل موشي، از رده‌ي سلول‌هاي مغزي انساني استفاده شود.