مقايسه‌ي تأثير هشت هفته تمرين تراباند و كينزيوتيپ بر عملكرد، تعادل و دامنه‌ي حركتي ورزشكاران مبتلا به بي‌ثباتي مزمن مچ پا

بي‌ثباتي مزمن مچ پا، يك آسيب شايع در ميان ورزشكاران است. از روش‌هاي توان‌بخشي و پيش‌گيري براي اسپرين مچ پا، تمرينات تراباند و استفاده از وسايل ثبات دهنده‌ي خارجي جهت كنترل عصبي عضلاني در مچ پاي آسيب ديده مي‌باشد. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر با هدف مقايسه‌ي تأثير هشت هفته تمرين تراباند و كينزيوتيپ بر عملكرد، تعادل و دامنه‌ي حركتي ورزشكاران مبتلا به بي‌ثباتي مزمن مچ پا انجام شد.روش‌ها: در يك مطالعه‌ي كارآزمايي باليني، 30 ورزشكار شهرستان كازرون كه حداقل 2 بار در 6 ماه قبل از مطالعه دچار اسپرين مچ پا شده بودند، وارد مطالعه شدند. بيماران به صورت تصادفي در دو گروه تراباند و گروه كينزيوتيپ تقسيم شدند. برنامه‌ي تمرين به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه انجام شد. عملكرد بيماران توسط آزمون Figure of 8 HopTest (FH)، تعادل توسط آزمون گردش ستاره (Star excursion balance test يا SEBT) و دامنه‌ي حركتي توسط گونيامتر مورد ارزيابي قرار گرفت. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري Dependent t و Independent t تجزيه و تحليل شد.يافته‌ها: گروه كينزيوتيپ نسبت به تراباند در عملكرد (0.001 = P)، گروه تراباند نسبت به كينزيوتيپ در تعادل جهت قدامي (0.001 = P)، جهت راست (0.160 = P) و جهت چپ (0.020 = P) و دامنه‌ي حركتي گروه تراباند نسبت به كينزيوتيپ در پلانتار فلكشن (0.010 = P) و دورسي فلكشن (0.001 = P) برتري معني‌داري داشتند.نتيجه‌گيري: تمرين تراباند و كينزيوتيپ هر دو باعث بهبود معني‌داري در عملكرد، تعادل و دامنه‌ي حركتي ورزشكاران مي‌شود. تمرين تراباند نسبت به كينزيوتيپ بر تعادل و دامنه‌ي حركتي و كينزيوتيپ نسبت به تراباند بر عملكرد ورزشكاران تأثير بيشتري دارد