ارزيابي ميزان دز تحميلي و احتمال بروز عوارض در بافت سالم قلب و ريه ناشي از تابش به غدد فوق ترقوه‌اي با ميدان‌هاي قدامي خلفي و موازي مقابل هم، هنگام درمان بيماران ماستكتومي شده در روش مماسي

هدف از انجام اين مطالعه، ارزيابي دز تحميلي و همچنين، مقادير احتمال بروز عوارض در بافت سالم (Normal tissue complication probability يا NTCP) قلب و ريه ناشي از تابش غدد فوق ترقوه‌اي با ميدان‌هاي قدامي خلفي (Anteriorposterior يا AP) و موازي مقابل هم (Parallel opposed fields يا POFs) هنگام درمان بيماران ماستكتومي شده در روش مماسي بود.روش‌ها: از يك فانتوم قفسه‌ي سينه، تصاوير Computed tomography scan (CT scan) گرفته شد. سپس، با استفاده از سيستم طراحي درمان (Treatment planning system يا TPS) TiGRT، روش‌هاي AP و POFs اجرا و با استفاده از Dosevolume histogram (DVH) حاصل مقادير NTCP تخمين زده شد. سپس، مطابق با طراحي درمان انجام شده، فانتوم با استفاده از فوتون‌هاي 15 و 6 مگاولت دستگاه شتاب دهنده‌ي خطي Siemens primus تحت تابش قرار گرفت و دز قلب و ريه با استفاده از دزيمترهاي ترمولومينسانس (Thermoluminescent dosimeter يا TLD) در فانتوم اندازه‌گيري شدند.يافته‌ها: دز ميانگين قلب و ريه در روش مماسي با يك ميدان AP (به ترتيب 3.17 ± 28.73 و 2.84 ± 35.42 درصد) به طور معني‌داري كمتر از روش مماسي با دو ميدان POFs (به ترتيب 3.77 ± 30.41 و 2.35 ± 49.36 درصد) بود (به ترتيب 0.078 = P و 0.045 = P) بود. همچنين، مقادير NTCP ريه مجاور و قلب در طرح مماسي با ميدان AP (به ترتيب 3 و 4 درصد) كمتر از طرح مماسي با POFs (به ترتيب 6 و 4 درصد) بودند.نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تابش غدد فوق ترقوه‌اي با يك ميدان AP، به دليل دز و همچنين، NTCP كمتر به قلب و ريه، در مقايسه با دو ميدان POFs، روش مناسب‌تري براي درمان ماستكتومي باشد.