مقايسه‌ي تأثير دگزامتازون و ليدوكائين وريدي در پيش‌گيري از بروز اختلالات شناختي بعد از عمل جراحي كاتاراكت در سالمندان

مقدمه: از بين اختلالات شناختي بعد از عمل جراحي به خصوص در سالمندان، دليريوم از اهميت بالاتري برخوردار مي‌باشد. اين اختلال مي‌تواند باعث تغييراتي در شخصيت و حافظه‌ي بيمار شود و عوارض پس از عمل جراحي را افزايش دهد. در اين مطالعه، تأثير تجويز وريدي دگزامتازون و ليدوكائين بعد از القاي بيهوشي عمومي در پيش‌گيري از بروز اختلالات شناختي بعد از عمل جراحي كاتاراكت در سالمندان مقايسه شد. روش‌ها: در اين كارآزمايي باليني آينده‌نگر شاهددار دو سو كور، 333 بيمار بالاي 65 سال با شاخص American Society of Anesthesiologists (ASA) درجه‌ي I و II كه كانديداي عمل جراحي كاتاراكت به روش بيهوشي عمومي بودند، به صورت تصادفي به سه گروه ليدوكائين، دگزامتازون و شاهد (دارونما) تقسيم شدند و در هر بيمار، مقادير نمره‌ي شناختي قبل از عمل و بعد از عمل ثبت شد. يافته‌ها: از سه گروه دريافت‌ كننده‌ي ليدوكائين، دگزامتازون و شاهد، 4.6،6.3 و 3.5 درصد قبل از عمل دچار اختلال شناختي بودند، اما بين سه گروه اختلاف معني‌داري وجود نداشت (0.62 = P). تعداد افراد دچار اختلال شناختي در 24 ساعت بعد از عمل در سه گروه پيش‌گفته به ترتيب 12.0، 9.9 و 9.6 درصد بود و تفاوت بين سه گروه معني‌دار نبود (0.98 = P). در يك هفته بعد از عمل نيز در سه گروه ليدوكائين، دگزامتازون و شاهد به ترتيب 8.3، 8.1 و 8.8 درصد دچار اختلال شناختي بودند، اما تفاوت سه گروه معني‌دار نبود (0.98 = P). نتيجه‌گيري: در اين مطالعه، استفاده از ليدوكائين و دگزامتازون در كاهش بروز اختلال شناختي، ارجحيتي نسبت به يكديگر نداشت، اما از آن جايي كه دگزامتازون در بيماران تحت عمل جراحي آب مرواريد به علت وجود بيماري‌هاي زمينه‌اي محدوديت مصرف دارد، استفاده از ليدوكائين در اين بيماران نسبت به دگزامتازون ارجحيت دارد.