بررسي ميزان احساس تنهايي اجتماعي و عاطفي در سالمندان و ارتباط آن با برخي از عوامل اجتماعي مؤثر بر سلامت در شهرستان اصفهان در سال‌هاي 971396

مقدمه: بسياري از سالمندان دوران پيري را به عنوان دوران تنهايي توصيف كرده‌اند. از اين رو، شناسايي عوامل مؤثر بر اين تفكر، امري ضروري در جهت پيش‌گيري از اين احساس مي‌باشد. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي ميزان احساس تنهايي اجتماعي و عاطفي در سالمندان و ارتباط آن با برخي از عوامل اجتماعي مؤثر بر سلامت در شهرستان اصفهان در سال‌هاي 97-1396 بود. روش‌ها: اين مطالعه بر روي 200 سالمند انجام گرفت. پس از اخذ رضايت از افراد و ثبت اطلاعات دموگرافيك، سلامت اجتماعي Keyes جهت بررسي ميزان سلامت اجتماعي و پرسش‌نامه‌ي Social and emotional loneliness scale for adults (SELSA) به منظور تعيين ميزان فراواني تنهايي اجتماعي و عاطفي ثبت شد. آزمون‌هاي χ2، t و همبستگي Pearson جهت مقايسه‌ي داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: سالمندان با تحصيلات بالا (0.444 = r و 0.001 P)، متأهل (0.572 = r و 0.001 P)، درآمد بالا (0.481 = r و 0.001 P) و سلامت اجتماعي بالا (0.582 = r و 0.001 P)، كمتر احساس تنهايي مي‌كردند. به لحاظ جنسيت، سالمندان زن بيشتر احساس تنهايي مي‌كردند (0.194- = r و 0.006 = P). از طرفي، مشخص شد كه احساس تنهايي ارتباط مستقيمي با زير مقياس‌هاي سلامت اجتماعي نظير شكوفايي، انسجام، پذيرش و مشاركت داشت. نتيجه‌گيري: با توجه به بروز بالاي احساس تنهايي در سالمندان، شناسايي و غربالگري عوامل خطر افزايش احساس تنهايي در اين مطالعه، از اهميت بالايي برخوردار مي‌باشد؛ چرا كه از اين طريق، مي‌توان با افزايش سلامت اجتماعي، سبب كاهش احساس تنهايي سالمندان شد.