بررسي تأثير تجويز داخل وريدي داروي پروپوفول يا پنتازوسين در پيش‌گيري خارش ناشي از تجويز فنتانيل اينتراتكال در اعمال جراحي اندام تحتاني و مقايسه‌ي آن با گروه شاهد

مقدمه: استفاده از مخدرهاي اينتراتكال در اعمال جراحي، موجب ايجاد بي‌دردي مطلوبي مي‌شود، اما يكي از عوارض استفاده از اين داروها، ايجاد خارش و به دنبال آن، نارضايتي در بيماران مي‌باشد. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر، با هدف بررسي تأثير تجويز داخل وريدي داروي پروپوفول يا پنتازوسين در پيش‌گيري خارش ناشي از تجويز فنتانيل انجام شد. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر، يك كارآزمايي باليني تصادفي شده‌ي دو سو كور شاهددار بود كه بر روي 150 فرد بزرگ‌سال 65-18 ساله‌ي كانديداي عمل جراحي اندام تحتاني تحت بي‌حسي نخاعي به روش تصادفي ساده، انجام شد. در پژوهش حاضر، 10 دقيقه پس از القاي بي‌حسي به 50 نفر اول، 20 ميلي‌گرم پروپوفول،50 نفر دوم 15 ميلي‌گرم پنتازوسين و 50 نفر سوم، دارونما به صورت وريدي (Intravenous يا IV) تزريق گرديد و در صورت ايجاد عوارض ناشي از تزريق دارو، عوارض ثبت گرديد. كليه‌ي بيماران تحت بيهوشي نخاعي با 3 ميلي‌ليتر ماركائين 0.5 درصد و 25 ميكروگرم فنتانيل قرار گرفتند. قبل، حين و پس از انجام جراحي، وضعيت هموديناميك بيماران در فواصل معين و منظم ثبت شد. يافته‌ها: در سه گروه مورد مطالعه، تغييرات فشار متوسط شرياني و ضربان قلب معني‌دار گزارش شد (0.050 P)، اما تغييرات درصد اشباع اكسيژن خون غير معني‌دار بود (0.050 P). بروز خارش در بيماران دريافت كننده‌ي پروپوفول، از لحاظ آماري تغييرات معني‌داري نداشت (0.050 P)، اما در دو گروه پنتازوسين و شاهد، افزايش معني‌دار خارش در بيماران مشاهده شد (0.050 P). نتيجه‌گيري: استفاده از پروپوفول در كنار فنتانيل در مقايسه با پنتازوسين و يا دارونما، در كاهش خارش مؤثرتر است، اگر چه پنتازوسين نيز مي‌تواند بهبود دهنده‌ي مؤثري در كاهش خارش در كنار مخدرهاي اينتراتكال باشد.