بررسي شكستگي باز نوع 3 اندام تحتاني در مركز اصلي تروما در اصفهان، مركز ايران

مقدمه: از شايع‌ترين دلايل ارتوپدي مراجعه به اورژانس، آسيب‌هاي تروماتيك به اندام تحتاني مي‌باشند. شكستگي‌هاي باز اندام تحتاني به سه گروه تقسيم مي‌شوند كه پيچيده‌ترين آن‌ها نوع 3 است كه با آسيب عروقي همراه است. در مطالعه‌ي حاضر، به بررسي اپيدميولوژيك شكستگي‌هاي نوع IIIC در اصفهان پرداخته شد. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر، از نوع اپيدميولوژيك، توصيفي و مقطعي بود كه بر روي 26 بيمار با شكستگي نوع IIIC بر اساس سيستم طبقه‌بندي Gustilo-Anderson در مركز تروماي سطح I اصفهان طي سال‌هاي 95-1393 انجام شد. عروق درگير (بر اساس تصويربرداري اولتراسوند Doppler)، نوع مديريت براي بازسازي شكستگي، نوع روش بازسازي زخم (بستن اوليه يا تأخيري زخم) و مدت زمان از شروع آسيب تا بازسازي عروق بررسي شد. يافته‌ها: 26 نفر مورد بررسي قرار گرفتند. آسيب سمت راست اندام در 46.2 درصد، شكستگي تيبيا 65.4 درصد و شكستگي‌هاي ران در 34.6 درصد ديده شد. شايع‌ترين شريان آسيب ديده، شريان Popliteal در 69.2 درصد موارد بود. ثابت‌سازي خارجي (External fixation) رايج‌ترين روش درمان در بيماران (76.9 درصد) بود. 76.9 درصد تحت ترميم زخم تأخيري و 23.07 درصد تحت ترميم زخم اوليه قرار گرفتند. 34.6 درصد طي 6 ساعت اول تحت ترميم عروقي قرار گرفتند و 34.6 درصد از بيماران به عفونت اندام تحتاني مبتلا شدند. نتيجه‌گيري: طبق يافته‌هاي مطالعه‌ي حاضر، شكستگي تيبيا و آسيب شريان Popliteal، شايع‌ترين آسيب‌هاي باز اندام تحتاني بودند و بيشترين مورد ترميم ارتوپدي به صورت ثابت‌سازي خارجي صورت گرفت.