ارتباط انواع شخصيتي با مزاج از منظر طب ايراني در دانشجويان پزشكي اصفهان طي سال‌هاي 96-1394

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، مطالعه‌ي چگونگي ارتباط انواع شخصيتي افراد با مزاج‌هاي طب ايراني، تلفيق احتمالي اين دو طب به منظور ارتقاي سطح سلامت افراد و جلوگيري از ابتلا به بيماري‌ها بود. روش‌ها: اين پژوهش، يك مطالعه‌ي تحليلي- مقطعي بود كه در آن، 293 نفر از دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان در اسفندماه سال 1394 تا بهمن‌ماه سال 1396، با كسب رضايت آگاهانه و به روش نمونه‌گيري تصادفي مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه‌هاي تعيين مزاج و Temperament and character inventory-125 (TCI-125) جمع‌آوري گرديد و با به كارگيري نرم‌افزار SPSS تحليل شد. يافته‌ها: ميانگين سني افراد مورد مطالعه، 0.81 ± 22.74 سال بود كه 54.30 درصد آن‌ها زن و 45.70 درصد مرد بودند. در خصوص بررسي ابعاد سرشتي كه شامل نوجويي، آسيب پرهيزي، پاداش وابستگي و پشتكار در افراد با مزاج گرم و خشك بيشترين شيوع (36.60 درصد) و در افراد با سرشت معتدل و تر (19.00 درصد) داراي كمترين شيوع بود (0.001 P) و همچنين، در بررسي ابعاد منش كه خود شامل خود راهبردي، همكاري و خود فراروي مي‌باشد، در افراد گرم و معتدل در تري و خشكي داراي بيشترين شيوع (41.00 درصد) و در افراد گرم و خشك (34.57 درصد) داراي كمترين شيوع بود (0.011 = P). نتيجه‌گيري: يك فرد با يك مزاج خاص يك سري از ويژگي‌هاي اخلاقي و رفتاري را دارد كه با يك كيفيت خاص غالب در بدنش مرتبط است. پس اگر با برنامه‌ريزي صحيح در جهت سلامت افراد، اين كيفيت كه منجر به يك رفتار خاص مي‌شود، در حد اعتدال نگهداري و حفظ گردد، فرد در قبال اعتدال آن كيفيت از سلامت جسمي و روحي- رواني برخوردار مي‌شود.