كاربردهاي سلول درماني و ژن درماني در آسيب هاي نخاعي

از سلول‌هاي بنيادي به دليل تكثير فراوان و خود بازسازي، روش اميدوار كننده‌اي در درمان آسيب‌هاي نخاعي به حساب مي‌آيد. به دليل قابليت‌هاي متعدد سلول‌هاي بنيادي، پيشرفت‌هاي فراواني در زمينه‌ي ژن‌درماني و به ويژه سلول‌درماني در سه سطح آزمايشگاهي، پيش‌باليني و باليني تا كنون حاصل شده‌اند، اما به منظور اين كه اين روش‌هاي درماني در نهايت به سطح باليني وارد گردند، بايد يك سري موانع همچون موانع اخلاقي، تومورزايي، رد ايمني، تمايز به سلول‌هاي غير هدف و مشكلات مربوط به آزمايش‌هاي انساني را پشت سر بگذارند. در اين خصوص، راهبردهاي بهينه‌سازي در زمينه‌ي مسير، محل و زمان تزريق نيز صورت گرفته است. بررسي منابع نشان مي‌دهد كه هنوز سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي نسبت به ساير انواع سلول‌هاي بنيادي جهت كاربردهاي باليني مزيت ويژه‌اي دارند، هر چند پيش‌بيني مي‌شود در آينده‌اي نزديك، روش تبديل مستقيم سلول‌ها به يكديگر، توانايي جايگزيني روش پيوند سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي را داشته باشد. نظر به پاتوفيزيولوژي پيچيده‌ي آسيب‌هاي نخاعي، كاربرد تركيبي از روش‌هاي درماني به طور هم‌زمان (به طور مثال سلول‌درماني، ژن‌درماني و پيوند هم‌زمان چند نوع سلول در تركيب با داربست‌هاي نانو) از چشم‌اندازهاي مفيد در درمان اين بيماري محسوب مي‌شود. در نهايت، به دلايل ايمني مرتبط با روش‌هاي سلول‌درماني و ژن‌درماني آسيب‌هاي نخاعي واجب است كه بيماران در درمان‌هاي تجربي خارج از آزمايش‌هاي باليني رسمي شركت ننمايند.