بررسي ارتباط ضخامت چربي اپي‌كارد با ضخامت و پراكندگي چربي محيطي و نيز شدت درگيري عروق كرونر در بيماران كانديداي سي تي آنژيوگرافي مولتي اسلايس مراجعه كننده به بيمارستان الزهراي (س) اصفهان در سال‌هاي 94-1393

مقدمه: به تازگي، برخي مطالعات حاكي از آن است كه بين بافت چربي اپي‌كارد و چربي زير جلدي با بيماري‌هاي قلبي- عروقي ارتباط وجود دارد. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر با هدف تعيين ارتباط ضخامت چربي اپي‌كارد با ضخامت چربي محيطي در بيماران كانديداي سي‌تي آنژيوگرافي مولتي اسلايس (Multislice computed tomography angiography) انجام شد. روش‌ها: طي يك مطالعه‌ي مقطعي، 190 بيمار كانديداي سي‌تي آنژيوگرافي انتخاب شدند و ضخامت چربي زير جلدي و چربي بافت اپي‌كارد و ميزان گرفتگي عروق كرونر در آنان اندازه‌گيري شد. همچنين، ارتباط بين تنگي عروق كرونر با ضخامت چربي زير جلدي و بافت چربي اپي‌كارد و ساير عوامل خطر گرفتگي عروق كرونر مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين ضخامت چربي زير جلدي در دو گروه با و بدون گرفتگي معني‌دار شريان كرونر به ترتيب 6.11 ± 20.39 و 8.91 ± 19.05 ميلي‌متر بود و اختلاف معني‌داري بين دو گروه ديده نشد (0.240 = P)، اما ميانگين چربي اپي‌كارد در دو گروه پيش‌گفته به ترتيب 0.75 ± 5.19 و 0.59 ± 3.86 ميلي‌متر و اختلاف دو گروه معني‌دار بود (0.001 P). نتيجه‌گيري: با توجه به اين كه ضخامت چربي زير جلدي در گروه داراي گرفتگي عروق كرونر بالاتر مي‌باشد و همچنين، شيوع بالاي بيماري‌هاي قلبي- عروقي، ديابت، مصرف سيگار و غيره كه مجموعه‌ي اين عوامل، مي‌توانند اثر هم‌افزايي در افزايش خطر بيماري‌هاي قلبي- عروقي داشته باشند، لازم است افراد در معرض خطر از نظر بافت چربي اپي‌كارد نيز مورد بررسي قرار گيرند و تدابير پيش‌گيري و درماني لازم به ويژه تلاش در جهت كاهش چربي اپي‌كارد و محيطي در آنان به عمل آيد.