بررسي تأثير اگزوزوم‌هاي مشتق از سلول‌هاي بنيادي چربي بر بقا و تمايز عصبي سلول‌هاي PC12

مقدمه: سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي، علاوه بر توانايي تمايز به دودمان‌هاي مختلف، عوامل متفاوتي را به محيط ترشح مي‌كنند. اين ترشحات، شامل مولكول‌ها و وزيكول‌هاي خارج سلولي يا اگزوزوم‌ (Exosome)ها مي‌باشند كه اعمال متفاوتي براي آن‌ها مطرح گرديده است. اگزوزوم‌ها، نانووزيكول‌هايي هستند كه پروتئين‌ها و ماده‌ي ژنتيك به سلول هدف وارد مي‌كنند و به دنبال آن، تكثير، بقاي سلولي و تمايز را در سلول گيرنده القا مي‌نمايند. اين ويژگي‌ها، مي‌تواند اگزوزوم‌ها را به عامل درماني مناسب تبديل كند. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي تأثير اگزوزوم بر بقا و تمايزعصبي رده‌ي سلولي Pheochromocytoma (PC12) بود. روش‌ها: پس از دريافت رضايت‌نامه از بيماران جوان كانديداي عمل جراحي، سلول‌هاي بنيادي از بافت چربي جداسازي، كشت و پاساژ داده شد. سپس، اگزوزوم‌ها از محيط رويي سلول‌ها جداسازي شدند. به منظور تمايزعصبي، سلول‌هاي PC12 به مدت 7 روز در چهار گروه شامل گروه‌هاي تيمار با اگزوزوم، عامل رشد عصبي (Nerve growth factor يا NGF)، NGF/exosome و گروه شاهد كشت و تمايز داده شدند. بقاي سلول‌هاي تمايز يافته با استفاده از روش MTT و تمايزعصبي آن‌ها با روش Real-time polymerase chain reaction (Real-time PCR) مورد ارزيابي قرارگرفت. يافته‌ها: نتايج MTT نشان‌داد ميزان بقاي سلول‌هاي تمايز يافته با اگزوزوم در روزهاي 1، 3 و 7 نسبت به ساير گروه‌ها تفاوت معني‌داري دارد. همچنين، نتايج حاصل از Real-time PCR نشان داد كه بيان نشانگر عصبي Microtubule-associated protein 2 (Map2) در روز هفتم نسبت به گروه شاهد افزايش معني‌داري داشت (0.001 P). نتيجه‌گيري: اين مطالعه، نشان داد اگزوزوم‌هاي مشتق از سلول بنيادي چربي، مي‌توانند سبب افزايش بقا و تمايزعصبي سلول‌هاي PC12 شوند. اميد است شناخت بيشتر اگزوزوم‌ها، كمك شاياني به درمان‌هاي غير سلولي بيماري‌هاي تخريب كننده‌ي عصبي باشد.