بررسي وضعيت استرس شغلي و روش‌هاي مديريت استرس در پزشكان شاغل در اورژانس بيمارستان‌‌هاي منتخب شهرستان يزد

مقدمه: استرس در شغل‌هايي مانند پزشكي مي‌تواند اثرات مخرب فيزيولوژيكي و روان‌شناختي ايجاد كند. از اين رو، هدف از انجام اين پژوهش، بررسي و مقايسه‌ي استرس پزشكان اورژانس، شناسايي راه‌كارهاي اداره و مديريت استرس و رتبه‌بندي اين راه‌كارها است. روش‌ها: مطالعه‌ي مقطعي حاضر براي 91 نفر از پزشكان اورژانس بيمارستان‌هاي شهيد صدوقي، شهداي كارگر، افشار و شهيد رهنمون يزد در سال 1396 انجام گرفت. افراد مورد مطالعه با روش سرشماري و با در نظر گرفتن معيارهاي ورود و عدم ورود از پزشكان عمومي، متخصصين طب اورژانس، دستياران داخلي، جراحي، قلب و طب اورژانس وارد مطالعه شدند. پرسش‌نامه‌ي مورد استفاده در اين مطالعه، از تحقيق Miguel استخراج شد و بر اساس نظر استادان مربوط، تعداد سؤالات آن از 192 سؤال به 125 سؤال كاهش يافت و پس از بررسي روايي و پايايي، مورد استفاده قرار گرفت. يافته‌ها: بالاترين ميانگين استرس در بيمارستان افشار (57.3 ± 325.2) بود و بيمارستان‌هاي شهيد صدوقي (52.8 ± 304.9)، شهيد رهنمون (39.0 ± 288.0) و شهداي كارگر (21.6 ± 174.7) در رتبه‌هاي بعدي قرار گرفتند. همچنين، ابعاد ارتباط با سرپرست (2.29 ± 17.4) و ارتباط با كاركنان (2.6 ± 20.2) كمترين ميانگين استرس و شغل پزشكي در كل (2.7 ± 18.2) و شرايط خانواده (2.9 ± 27.1)، بالاترين ميانگين استرس مربوط به ابعاد را داشتند. نتايج رتبه‌بندي راه‌كارهاي مديريت استرس نيز نشان داد كه پزشكان اورژانس در موقعيت تنش‌زا براي كاهش استرس واكنش‌هاي منفي از خود نشان مي‌دهند. نتيجه‌گيري: پزشكان اورژانس در محيط پراسترسي فعاليت مي‌كنند و اين موضوع، باعث كاهش كارايي و فرسودگي شغلي آن‌ها مي‌شود. از اين رو، شناخت ابعاد استرس و راه‌كارهاي مديريت نمودن آن، مي‌تواند باعث بهبود شرايط كاري شود.