رابطۀ تعاملي عدالت، معنويت و عقلانيت در الگوي اسلامي- ايراني پيشرفت و دستاوردهاي آن

The relationship between Justice, Spirituality, and Rationality in the Islamic-Iranian Model of Progress and Their Achievements

هدف پژوهش حاضر جستجوي رابطۀ ميان عدالت و معنويت و عقلانيت و دستاوردهاي آن در الگوي اسلامي- ايراني پيشرفت است. روش پژوهش توصيفي- تحليلي بوده و بر اين فرضيه تاكيد دارد كه با رابطۀ تعاملي و تاثيرگذار عدالت و معنويت، در عرصۀ فردي، زمينه براي ريزش دستاوردهاي فردي به عرصۀ سياسي- اجتماعي فراهم شده و مسير را براي رسيدن به الگوي پيشرفت و سپس حيات طيبه فراهم مي‌‌كند و همۀ اين مراحل با عقلانيت و برنامه‌‌ريزي عقلي و التزام به آموزه‌‌هاي شريعت انجام مي‌‌شود. حضور اين عناصر، در اين الگو، حكايت از پيشرفتي متفاوت و همه‌‌سو نگرانه داشته و روشي ديگر براي پويايي جامعه اسلامي ترسيم مي‌‌كند. توجه به اين ابعاد است كه دستيابي شهروندان به حقوق، آزادي‌ها، فرصت‌هاي برابر، توسعه و رفاه اقتصادي،‌ كرامت نفس، منزلت و امنيت اجتماعي را براي جامعه فراهم خواهد كرد.

The purpose of the present study is to find the relationship between justice, spirituality, and rationality, as well as their achievements in the Islamic-Iranian model of progress. The method of study is descriptive analysis and emphasizes the hypothesis that effective interrelationship between justice and spirituality, in the individual realm, transmits personal achievements to political-social realms paving the way for reaching the model of progress and then holy life. All the above procedures are accomplished through rationality, rational programming, and adherence to the legal rules of religion (Shariat). The presence of these elements in the model conveys a distinctive and multidimensional progress for improvement in Islamic society. Paying attention to the abovementioned aspects facilitates the citizens’ access to their rights, freedom, equal opportunity, economic progress, welfare, human dignity, social security and decency in the society.