بررسي تغييرات رزيستين به دنبال تمرينات هوازي و ارتباط آن با باروري در موش‌هاي صحرايي نر ديابتي نوع 2

اهداف رزيستين از بافت چربي ترشح مي‌شود و مي‌تواند بين ديابت و ناباروري ارتباط برقرار كند. اين مطالعه با هدف بررسي تغييرات رزيستين به دنبال تمرينات هوازي در موش‌‌‌هاي ديابتي و ارتباط آن با پارامترهاي اسپرم صورت گرفته است. مواد و روش ها در اين مطالعه تجربي 30 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار (سن: 56 روز، وزن: 200-250 گرم) به طور تصادفي به سه گروه تقسيم شدند: كنترل سالم، كنترل ديابتي و ديابتي تمرين هوازي. ديابت از طريق يك نوبت تزريق داخل‌صفاقي (65 ميلي‌گرم بر كيلوگرم وزن بدن) استرپتوزوتوسين القا شد. هفت روز پس از تزريق و پس از 12 ساعت ناشتايي، حيوانات با غلظت گلوكز خون بيش از 250 ميلي‌گرم در دسي‌ليتر، ديابتي در نظر گرفته شدند. هفت روز پس از القاي ديابت، حيوانات در گروه ورزشي تحت تمرين هوازي پيش‌رونده قرار گرفتند (دويدن روي تردميل براي يك ساعت، 27 متر بر دقيقه، پنج روز در هفته). پس از 10 هفته تمرين، ميزان اسپرم و غلظت رزيستين اندازه‌گيري شد. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مقايسه شدند (0.05 P). يافته ها القاي ديابت به طور معني‌دار موجب كاهش تعداد (0.001=P)، تحرك (0.001=P)، زنده‌ماني (0.001=P) و مورفولوژي (0.01=P) اسپرم شد. شاخص‌هاي اسپرمي چون تعداد (0.03=P) و زنده‌ماني (0.002=P) به طور معني‌دار در گروه ديابت ورزشي بيش از گروه ديابتي كم‌تحرك بود. اختلاف معني‌داري در سطوح رزيستين بين گروه‌هاي ديابتي ورزش و ديابتي كم‌تحرك مشاهده نشد (0.40=P). نتيجه گيري اين نتايج نشان مي‌دهد يك برنامه تمرين هوازي 10 هفته‌ي كيفيت اسپرمي را در مدل موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع 2، مستقل از تغييرات رزيستين، بهبود مي‌بخشد.