تأثير هشت هفته تمرين مقاومتي و هوازي تناوبي بر مقادير سرمي GLP1، NRG1 و IL33 در زنان با ديابت نوع دو

با توجه به اهميت تنظيم تعادل گلايسميك در پيشگيري از عوارض قلبيعروقي ديابت، كنترل گلوكز خون و مقاومت به انسولين بسيار اهميت دارد. ازجمله عوامل محافظتي در مقابل آسيب هاي ناشي از گلوكز خون بالا، پپتيد شبه‌گلوكاگونيك (GLP1)، نوروگلينيك (NRG1) و اينترلوكين33 (IL33) است كه تحت‌تأثير تمرينات ورزشي نيز قرار مي گيرند؛ بنابراين، پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير هشت هفته تمرين مقاومتي و هوازي تناوبي بر مقادير عوامل حفاظتي GLP1، NRG1 و IL33 در زنان با ديابت انجام شد. 30 زن با ديابت (09/5 ± 9/51 سال) به‌طور تصادفي در سه گروه (10 نفري)، تمرين مقاومتي، تمرين هوازي تناوبي و كنترل داوطلب انجام پژوهش شدند. تمرين هوازي تناوبي با شدت 7560 درصد MHR و تمرين مقاومتي با شدت 7530 درصد 1RM به‌مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. مقادير GLP1، NRG1 و IL33 با استفاده از روش ELISA اندازه گيري شد. براي تجزيه‌وتحليل داده ها از آزمون آماري ANCOVA استفاده شد (0.05 P). نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه تمرين مقاومتي نسبت به گروه كنترل (0.007=P ) باعث افزايش معنا داري GLP1 شد.تمرين هوازي(0.037=P ) و مقاومتي (0.001=P ) نسبت به گروه كنترل و تمرين مقاومتي نسبت به تمرين هوازي (0.008=P ) باعث افزايش معنا داري IL33 شد؛ درحالي‌كه تغييرات NRG1 در دو گروه تمريني معنا دار نبود. به‌نظر مي رسد تمرين مقاومتي با تنظيم مثبت GLP1 و IL33 تأثير بهتري بر كنترل گلايسميك، گلوكز خون و درنهايت، بهبود شرايط قلبيعروقي در زنان با ديابت نوع دو داشته باشد.