تحليل وِيژگيهاي سبكي از ديدگاه گفتگومندي در آثار داستان نويسان زن معاصر (دهۀ 40 تا 80 شمسي)

تحقيق در ويژگيهاي سبكي يك نويسنده با رويكرد گفتگومندي ميتواند منجر به درك و دريافت بهتري از دنياي اثر شود. در يك متن گفتگومند، همه صداها شنيده ميشود و صداي نويسنده صداي غالب نيست؛ بلكه نويسنده به همه آواها فرصت برابر ميدهد و همه صداهاي موافق و مخالف به موازات هم به گوش مخاطب ميرسد. رمان بهترين بستر براي آفرينش فضاي گفتگومند است.اين پژوهش پنج رمان شاخص معاصر (سووشون اثر سيمين دانشور- كولي كنار آتش اثر منيرو روانيپور- طوبي و معناي شب اثر شهرنوش پارسيپور- عادت ميكنيم اثر زويا پيرزاد- خانه ادريسيها اثر غزاله عليزاده)را به منظور كشف مولّفه هاي گفتگومندي با روش توصيفي - تحليلي و به شيوه اسنادي- كتابخانه‌اي، مورد نقد و بررسي قرار داده است. در پاسخ به پرسش اصلي اين پژوهش كه آيا گفتگومندي ميتواند براي اين نويسندگان يك ويژگي سبكي شخصي باشد؟؛ بايد گفت كه اين نويسندگان با به كارگيري شگردهاي مختلف از جمله، چرخش زاويه ديد، ساختار صليبي، ژانر رئاليسم جادويي و بينامتنيت، چندصدايي و چند زباني، يك اثر گفتگومند و چند آوا را آفريده اند.بيشترين كاربرد چندصدايي با مولّفه سبكبرداري است. همين امر گفتمان غالب متن را به سوي نظر نويسنده هدايت ميكند و از بار گفتگومندي متن ميكاهد. گفتگوي بينامتني مشترك اين رمانها با هم، گفتمان مقاومت و صداي اعتراض به گفتمان مرد سالار و سنتي است.