سطح‌بندي محروميت شهرستان‌هاي استان‌هاي بوشهر و هرمزگان

مسئلۀ نابرابري‌هاي منطقه‌اي و محروميت تنها معضل مناطق درگير نيست و پيامدهاي آن، كل كشور را دربرخواهد گرفت. برهم‌خوردن تناسبات جمعيتي و فضايي، عدم بالفعل شدن پتانسيل‌هاي منطقۀ درگير و امثالهم از مشكلات جدي نابرابري‌ها است. هدف مقاله پيش‌رو، سنجش و سطح‌بندي محروميت در استان‌هاي بوشهر و هرمزگان، از استان‌هاي مرزي و ساحلي جنوب كشور، با بررسي مهم‌ترين ابعاد محروميت است. بدين‌ترتيب، شاخص‌هاي محروميت مطابق با ادبيات نظري پژوهش در ابعاد اقتصادي، اجتماعي، آموزش، بهداشت و مسكن، استخراج و سپس شهرستان‌هاي دو استان، براساس ابعاد مذكور، سطح‌بندي و سنجش شده‌اند. روش مورد استفاده، روش تحليل عاملي با رويكرد ادغام داده‌ها و در بخش سطح‌بندي شهرستان‌ها، روش تحليل خوشه‌اي است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه محروميت در شهرستان‌هاي استان هرمزگان، نمود بيشتري دارد و با حركت به سمت شرق، شدت بيشتري مي‌گيرد. سنجش تغييرات ابعاد محروميت طي سال‌هاي 1375 تا 1390 نشان مي‌دهد كه طي سال‌هاي اخير، به‌طوركلي ميزان محروميت كاهش يافته و بر تعداد شهرستان‌هاي برخوردار افزوده شده است. كاهش محروميت در شهرستان‌هاي استان بوشهر نمود بيشتري دارد و تعدادي از شهرستان‌هاي شرقي استان هرمزگان طي ساليان گذشته، بهبود حداقلي را تجربه كرده‌اند. شدت محروميت نيز در ابعاد آموزشي و بهداشتي در هر دو استان بيشتر بوده و شاخص‌هاي ابعاد اجتماعي و اقتصادي وضعيت مناسب‌تري داشته‌اند.