فهم استراتژي دريايي دولت ترامپ در خليج فارس: مشاركت يا واگذاري مسئوليت؟

Understanding the Trump Administration's Maritime Strategy in the Gulf: Participation or assignment of responsibility?

با توجه به اهميت حياتي خليج فارس در بحث انرژي جهان، قدرت­هاي بزرگ همواره نسبت به حفظ ثبات در اين منطقه حساس بوده‌اند. بعد از خروج انگليس از خليج فارس در سال 1971 ايالات متحده اين نقش را برعهده گرفته است. نقشي كه براي ايالات متحده هزينه زا نيز بوده است. با روي كار آمدن دونالد ترامپ و انتقادات وي از حضور نظامي در منطقه، اين سؤال پيش مي­آيد كه استراتژي دريايي جديد آمريكا در خليج ­فارس چه مؤلفه هايي دارد؟ به نظر مي­رسد استراتژي نظامي - دريايي آمريكا در خليج ­فارس با توجه به اسناد راهبردي دولت ترامپ و علي­رغم انتقادات وي، مبتني بر مشاركت عميق و حضور گسترده در خليج فارس مي­باشد و هدف آن تضمين جريان آزاد انرژي و ناتوان­سازي قدرت دريايي ايران در انسداد تنگه هرمز (مهار ايران) است. در اين پژوهش از روش كتابخانه‌اي براي گرداوري داده‌ها و از روش توصيفي تحليلي براي تبيين داده‌ها استفاده شده است.

Given the vital importance of the Persian Gulf in discussing world energy, the great powers have always been sensitive to maintaining stability in the region. The United States assumed this role after the British left the Persian Gulf in 1971. A role that has also been costly for the United States. With Donald Trump and his criticism of the military presence in the region, the question arises as to what constitutes the new US naval strategy in the Persian Gulf? The US Navy's military-naval strategy in the Gulf seems to be based on deep-seated participation and a widespread presence in the Persian Gulf, in line with the Trump administration's strategic documents and despite its criticisms, aimed at ensuring a free and flowing energy flow. Iran's maritime power building is in blockage of the Strait of Hormuz (containment of Iran). In this study, a library method was used for data collection and a descriptive-analytic method was used to explain the data