بررسي نقش رسانه هاي جمعي در فرهنگ سازماني كاركنان خانه كارگر شهر تهران

زبان و دستگاه ارتباطي يا همان رسانه، در يك بستر تجلي پيدا مي‌كند كه همان فرهنگ است و به عبارتي اين فرهنگ است كه زمينه اصلي ارتباط را فراهم مي‌كند. اين دو در ارتباطي تنگاتنگ و دو تأثيري ديالكتيكي و متقابل، تركيبي بنام انسان اجتماعي را شكل مي‌دهند كه در صحنه‌هاي مختلف جهان از جمله سازمان‌ها به كنش ارتباطي مي‌پردازد. با توجه به اهميت موضوع، پژوهش حاضر با استفاده از روش ميداني، تكنيك پيمايش و ابزار تحقيق پرسشنامه به دنبال بررسي نقش رسانه‌هاي جمعي در فرهنگ سازماني كاركنان خانه كارگر شهر تهران به عنوان هدف اصلي است. جامعه آماري پژوهش حاضر تمامي كاركنان خانه كارگر شهر تهران است كه تعداد 208 نفر از آنها بر اساس فورمول كوكران به عنوان حجم نمونه مورد بررسي قرار گرفته شده است. در اين پژوهش به مطالعه ارتباط بين رسانه‌هاي جمعي داخلي، رسانه‌هاي جمعي خارجي و شبكه‌هاي اجتماعي مجازي به عنوان متغيرهاي مستقل و فرهنگ سازماني به عنوان متغير وابسته پرداخته شده است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه بين رسانه‌هاي جمعي داخلي (29/0 P=)، رسانه‌هاي جمعي خارجي (23/0 =P) و شبكه‌هاي اجتماعي مجازي (16/0 = P) با فرهنگ سازماني ارتباط مثبت و مستقيم وجود دارد. بنابراين مي­توان استدلال كرد كه هر چه ميزان استفاده از رسانه‌هاي جمعي در ابعاد مختلف در بين كاركنان خانه كارگر شهر تهران بيشتر شود ميزان فرهنگ سازماني آنان بالاتر مي‌رود. مي‌شود. بنابراين تمامي فرضيه‌هاي پژوهش حاضر تأييد مي‌شوند.