تحليلى بر اصول و قواعد شهرسازى ايرانى - اسلامى با رويكرد زيبايى شناسى شهرى

زيبايي­ جويي يكي از ابعاد فطري انسان است و درك آن شاخص‌ترين امتياز معنوي انسان بشمار مي‌آيد. زيبايي از نوعي ويژگي همگرايي برخوردار است و باعث مي‌شود، عناصر ازهم‌گسسته با نوعي آرامش، كنار هم قرار گيرند. به همين جهت زيبايي قدرت آرام‌سازي قابل‌توجهي دارد. شهرسازي ايراني – اسلامي به‌عنوان الگويي غني از شهرسازي، با برخورداري از بنيان‌هاي فكري و فرهنگي ايراني و اسلامي، امروزه با تأكيد بر اصول دين مبين اسلام ازنظر مفهومي و تأكيد بر ارزش‌هاي پايدار عرفان ايراني ازنظر معنايي درصدد ساماندهي و بازآفريني فضاهاي شهري است. ازاين‌رو تحقيق حاضر قصد دارد به‌ منظور تبيين ميزان تحقق‌پذيري زيبايي شهري به‌عنوان يكي از مهم‌ترين عوامل مؤثر در ارتقاء سلامت جامعه و كيفيت زندگي شهروندان، در شهرسازي ايراني- اسلامي با استفاده از روش توصيفي – تحليلي به‌عنوان روش‌شناسي تحقيق به بررسي و تحليل اصول و قواعد شهرسازي مكتب اصفهان، به‌ عنوان نماد شهرسازي ايراني- اسلامي و انطباق و مقايسه آن با مهم‌ترين مؤلفه‌هاي زيبايي‌شناسي بصري شهري ازجمله ايمني، سرزندگي، عدالت، اجتماع‌پذيري فضا، خودماني بودن فضا، همخواني با طبيعت و خوانايي بپردازد. نتايج حاصل از تحقيق بيانگر آن است كه از يك‌سو اصول و قواعد تبيين شده براي شهرسازي بومي در سطح عالي از تأكيد و انطباق بر معيارهاي عام زيبايي­شناسي شهري ازنظر مفاهيم محتوايي قرار دارد و از سوي ديگر اكثر قريب به‌اتفاق اصول و قواعد تبيين شده براي شهرسازي ايراني – اسلامي درمجموع از ميزان تحقق‌پذيري بالايي در زمينۀ زيبايي شهري برخوردارند؛ بنابراين در نهايت بر اين اساس مي‌توان چنين نتيجه گرفت كه شهرسازي ايراني - اسلامي آفريننده زيبايي شهري هست.