ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﺮرﺳﯽ رﻫﺎﯾﺶ ﻟﯿﺪوﮐﺎﯾﯿﻦ ﻫﯿﺪروﮐﻠﺮاﯾﺪ از ﻓﯿﻠﻢ ﭘﻠﯿﻤﺮي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان زﺧﻢ ﭘﻮش

Synthesis and Study of Lidocaine Hydrochloride from Polymeric Film as a Wound Dressing

مقدمه: در ميان مواد حامل با قابليت رهايش كنترل شده دارو، زروژل‌هاي سيليكايي براي بارگذاري و رهايش ثابت دارو در دراز ‌مدت، مورد توجه قرار گرفته‌اند. اين زروژل‌ها از طريق تكنولوژي سل ژل و با استفاده از آغازگر سيليكا سنتز مي‌شوند. يكي از آغازگرهاي رايج، تترا اورتوسيليكات (TEOS) است. روش بررسي: اين مطالعه، يك مطالعه پايه‌اي تجربي است، كه در آن خواص زروژل‌هاي سيليكايي پس از افزودن كيتوسان به آن‌ها، شامل مورفولوژي، مساحت سطحي، توپوگرافي و رفتار مكانيكي بررسي شدند. سپس، درون زروژل‌هاي هيبريد كيتوسان- سيليكا، داروي ليدوكايين هيدروكلرايد بارگذاري شده و رفتار رهايش دارو از آن‌ها ارزيابي و با زروژل‌هاي سيليكايي خالص مقايسه شد. هم‌چنين، پيوند كوالانسي بين زنجيره‌هاي كيتوسان و شبكه سيليكا به‌كمك آزمون FTIR تاييد شد و براي بررسي سميت سلولي نمونه‌هاي نهايي، آزمون MTT انجام شد. نتايج: منحني رهايش زروژل‌هاي هيبريدي دو فازي بودند و نرخ رهايش تجمعي از آن‌ها تقريباً 71 درصد بود. حضور كيتوسان اثر رهايش انفجاري و نرخ رهايش را كاهش، اما مدت زمان دوره رهايش دارو را در مقايسه با زروژل سيليكايي افزايش داده است. هم‌چنين تركيب كيتوسان و TEOS ازدياد طول كششي را افزايش داده و اندازه ابعاد تخلخل‌هاي زروژل‌هاي بر پايه TEOS را مي‌كاهد. نتيجه‌گيري: اين مطالعه برون‌تني نشان داد كه روش سل ژل براي به دام انداختن داروي ليدوكايين هيدروكلرايد درون تخلخل‌هاي زروژل‌ها و رهايش كنترل شده آن، موثر است. هم‌چنين استفاده همزمان از كيتوسان و TEOS خواص مكانيكي فيلم‌هاي زيست‌سازگار حاصل را بهبود داد. بنابراين، اين مطالعه نشان داد كه استفاده از مواد آلي- غيرآلي به‌عنوان پوشش يا فيلم‌هاي نازك در كاربردهاي زيست‌پزشكي همچون رهايش دارو مفيد خواهد بود.

Introduction: Among various carrier materials capable of drug controlled-release, silica xerogels have been found to be noteworthy for loading and sustaining drug release. These silica xerogels were synthesized through sol-gel technology using Tetraethylortosilicate (TEOS) as a silica precursor. Methods: This study was an experimental basic research, which aimed to characterize the effect of adding chitosan to silica xerogels on Morphology, surface area and topography as well as mechanical behavior of the hybrid films. Furthermore, the lidocaine hydrochloride was incorporated on to the hybrid chitosan-silica xerogels and drug release behavior of the hybrid xerogels was evaluated and compared with pure silica xerogels. In addition, the covalent bond between chitosan chains and silica network was verified by FTIR; MTT assay was performed to evaluate cytotoxicity of the final system. Results: The release profile of hybrid xerogels showed biphasic mode of release and approximately 71 % accumulative release rate. Chitosan slightly decreased burst effect and release rate, but extended release period in comparison with silica xerogel. Moreover, blending of chitosan and TEOS enhanced tensile elongation and reduced the average pore size of TEOS-based xerogels. Conclusion: In conclusion, this in vitro study showed that the sol–gel method is useful for entrapping lidocaine hydrochloride in the pores of xerogels and its controlled release. Likewise, blending of chitosan and TEOS improves tensile mechanical properties of resulted biocompatible films. Hence, the final organic-inorganic films are capable to be applied as a coating or thin films in biomedical applications.