بررسي پديدارشناسي در فيزيك كوانتومي و حكمت صدرايي

تفسير كپنهاگي فيزيك كوانتومي متأثر از مباني فلسفي پديدارشناختي، با دوگانه‌انگاري پديده و پديدار، پديدارشناسي فيزيك كوانتومي را مطرح كرد كه حاصل آن نيز ذاتي بودن شانس و احتمال حاكم بر طبيعت است. لذا نتايج آزمايش‌هاي مربوط به ذرات كوانتومي غيرخوش تعريف همانند الكترون و فوتون، در هر آزمايش امكان تفاوت دارد. از سوي ديگر، نظام حكمت صدرايي با توجه به مباني فلسفي موجود در حكمت، همانند نفي صدفه و علت‌مند بودن پديده‌ها در جهان هستي، توانايي ارائه تفسير واقع‌گرايانه و علي از مشاهدات فيزيك كوانتومي را دارد. از اين رو ضرورت دارد ضمن بيان رويكرد پديدارشناسانه فيزيك كوانتومي در توصيف احتمال ذاتي و عدم تعين حاكم بر طبيعت، تفاوت بنيادين آن با مباني حكمت متعاليه بيان گردد. براساس يافته‌هاي اين پژوهش، شانس و احتمال ذاتي حاكم بر طبيعت نيست و مي‌توان از تجربيات كوانتومي توصيف علي و واقع‌گرايانه ارائه كرد. به عبارت ديگر تفاوت پديدارها در تكرار آزمايش مشابه از پديده معين، حتي در سطح تك ذره‌ها، تابع روابط علي است. در اين نوشتار داده‌ها به صورت كتابخانه‌اي جمع‌آوري و به صورت توصيفي تحليلي بررسي مي‌گردد. چشم‌انداز آن نيز پيامدهاي فلسفي هر يك از تفاسير فيزيك كوانتومي همانند طرد يا پذيرش واقع‌ گرايي است