مطالعه تطبيقي مصاديق «شاهد» و «بينه» در آيه‌ي 17 سوره هود از منظر علامه طباطبايي و رشيدرضا

آيه 17 سوره هود از جمله آياتي است كه به دليل ارتباط آن با ولايت امام علي (ع) و نيز ابهام در مصاديق واژگان در ميان دانشمندان مورد بحث قرار گرفته است. گردآوري اطلاعات در اين مقاله كتابخانه اي و « صاحب بينه » و « بينه » ،« شاهد » پردازش آن ها به روش تطبيقي و تحليلي است. در اين مقاله پس از بررسي مباني فكري و اعتقادي و رويكرد علامه طباطبايي و رشيدرضا و نيز بستر و پيشينه ي فكري اين دو مفسر شيعه و سني، به مصاديق واژههاي مذكور پرداخته شده است. بر اين از باب تطبيق، امام « شاهد » اساس علامه طباطبايي با تكيه بر ادله برون متني و درون متني بر اين باور است كه مصداق را منطبق بر « أفَمنْ كانَ على بينَۀٍ منْ ربه » مطلق بصيرت الهي مي باشد و نيز جمله « بينه » علي(ع) بوده و مراد از را به معناي حجت عقلي « بينه » را منحصر در رسول خدا نمي داند. در مقابل، رشيدرضا « صاحب بينه » رسول خدا(ص) دانسته و كساني هستند كه در زندگي خود چيزي غير از لذات و زينت هاي « صاحب بينه » و نور فطري دانسته و معتقد است كه مراد از دنيا را نمي خواهند. همچنين او يكي از مصاديق « شاهد » را قرآن دانسته است.