گزارش فنيپيش بيني متغيرهاي اقليمي دما و بارش توسط مدل چندگانه خطي SDSM (مطالعه موردي: ايستگاه سينوپتيك تهران)

يكي از ايراداتي كه به مدل هاي GCM وارد است، بزرگ بودن مقياس مكاني متغيرهاي اقليمي شبيه سازي شده مي باشد كه در اين صورت براي مطالعات هيدرولوژيكي و منابع آب از دقت كافي برخوردار نيستند. بنابراين مي بايست آن ها را از طريق روش هاي مختلف كوچك مقياس نمود؛ سپس با استفاده از خروجي هاي ريزمقياس نمايي شده اين مدل ها اثرات اقليم در مطالعات هيدرولوژيكي مورد ارزيابي قرار گيرد. لذا در اين پژوهش به منظور بررسي اثر تغيير اقليم در مقياس ايستگاهي از مدل آماري SDSM استفاده شده است. داده هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقادير روزانه بارش و دما ايستگاه سينوپتيك تهران، داده هاي باز تحليل NCEP و خروجي هاي دو مدل HadCM3 (داده هاي نسل سوم مدل جهاني اقليم تحت سناريوي A2 و B2) و CanESM2 تحت سناريوهاي RCP2.6، RCP4.5 و RCP8.5 مي باشد. ميزان بارش و دما تحت مدل HadCM3براي سه دوره (2031-2001)، (2061-2032) و (2091-2062) پيش بيني و با دوره پايه مورد مقايسه قرار گرفته است. با توجه به پارامترهاي آماري، تحت سناريوهاي A2 و B2 براي مقادير بارش و دما به ترتيب برابر: (RMSE = 1.48, MAE = 4.3, R2 = 0.99 and Nash = 0.86) و (RMSE =0.127, MAE =0.413, R2 =0.99 and Nash =0.99) مشاهده شد. و در دوره 2031-2001، 2061-2032 و 2091-2062، ميانگين بارش به ترتيب 0.1، 0.4 و 0.1 ميلي متر نسبت به دوره پايه كاهش و ميانگين دما نيز به ترتيب برابر 4.9، 4.7 و 4.7 سانتي گراد نسبت به دوره پايه در ايستگاه مورد مطالعه افزايش مي يابد. خروجي مربوط به مدل CanESM2 نشان داد؛ كه ميزان دما تحت سناريوهاي RCP روندي افزايشي داشته و ميزان بارش تغييرات نامنظم در ماه ها و فصول مختلف داشته است.