بررسي اثر واحدهاي سنگ شناسي برروي ضريب رواناب (مطالعه موردي هجده حوزه آبخيز در سه منطقه اقليمي ايران)

زمين شناسي يكي از مهم ترين عوامل مؤثر بر رواناب و رسوب به شمار مي رود. سازندهاي زمين شناسي از يك طرف كنترل كننده ويژگي هاي توپوگرافيك يك حوضه هستند و از سوي ديگر خاك و ويژگي هاي سطحي زمين تابع اين تشكيلات محسوب مي شوند. هدف از انجام اين تحقيق بررسي اثر واحدهاي سنگ شناسي به عنوان عامل اصلي مؤثر بر حجم رواناب توليدي و ضريب رواناب حوزه هاي آبخيز مي باشد. براي اين منظور، در تحقيق حاضر حوزه هاي آبخيز غالباً كوچك (كوچك ترين حوزه با مساحت 17.2 كيلومترمربع و بزرگ ترين حوزه 138.4 كيلومترمربع) با ويژگي سنگ شناسي غالب (به طوري كه تقريباً بيش از 70 درصد از مساحت حوزه را يك واحد سنگي و يا تشكيلات سنگچينه شناسي مشابه به خود اختصاص داده است) در سه منطقه اقليمي (بر حسب بارش) متفاوت براساس منحني تجمعي بارشرواناب متناظر مورد بررسي قرار گرفت. نتايج به طور مشخصي نشان دهنده اثر معني دار واحدهاي سنگ شناسي بر روي ضريب رواناب است به طوري كه حوزه هايي با واحدهاي سنگچينه شناسي يكسان منحني هاي مشابه و حوزه هايي با واحدهاي سنگچينه شناسي متفاوت منحني هاي متفاوتي دارند. واحدهاي سنگچينه شناسي با تخلخل بيشتر داراي قدرت نفوذ بيشتر بوده و پتانسيل توليد رواناب كمتري دارد. براي مثال حوزه هاي فيليتي خراسان رضوي به دليل داشتن تخلخل كمتر نسبت به حوزه هاي آندزيت و توف آتش فشاني پتانسيل توليد رواناب بيشتري دارند. همچنين نتايج حاكي از تغييرات فصلي ضريب رواناب مي باشد.