تأثير آموزش مثبت‌نگري بر تاب‌آوري و افسردگي گروهي از سالمندان تهراني مقيم آسايشگاه

The Effect of Positive Thinking on Resilience and Depression in a Group of Tehran Older Adults Resident in Sanatorium

هدف از انجام پژوهش، تعيين تأثير آموزش مثبت­نگري بر تاب­آوري و افسردگي زنان سالمند مقيم آسايشگاه بود. روش پژوهش آزمايشي و از نوع پيش­آزمون ـ پس­آزمون با گروه كنترل بود. جامعۀ آماري پژوهش، تمام زنان سالمند مقيم آسايشگاه در شهر تهران بود. 30 نفر از سالمندان زن ساكن آسايشگاه به روش نمونه­گيريِ در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل به­طور تصادفي جايگزين شدند. ابزار گردآوري داده­ها، دو پرسش­نامۀ استاندارد تاب­آوري كانر و ديويدسون و افسردگي بك بود. از پروتكل آموزشي و راهنماي مثبت­نگري گروهي براي آموزش استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده­ها از تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد مثبت­نگري و تفكرات مثبت سبب كاهش ميزان افسردگي و افزايش تاب­آوري در زنان سالمند مقيم آسايشگاه مي­شود. از اين رو، در مداخلات در نظر گرفته­شده براي اين زنان سالمند، مي­توان از روان­شناسي مثبت­نگر بهره برد.

The purpose of this study was to determine the effect of positive thinking on resilience and depression in female older adults resident in sanatorium. The research method used pre-test, post-test, and control group. The statistical population included all female older adults resident in sanatorium (FOARS) in Tehran city. Thirty FOARS were selected through convenience sampling and were randomly assigned into two experimental and control groups. Data collection tools were Connor-Davidson Resilience Scale and Beck Depression Inventory. Educational protocols and a Group Positive Guidance Guide were used for training. Covariance analysis was used to analyze the data. The results showed that positive attitude and positive thinking reduced depression and increased resilience in FOARS. Hence, in various interventions intended for these elderly women, positive psychological intervention can be included too.