مطالعه جو ايمني در ميان راهبران لوكوموتيوهاي خطوط حمل و نقل مترو شهر تهران در سال 1392

Studying safety climate among locomotive drivers of Tehran subway transportation lines in 2013

مقدمه: سيستم هاي مترو از اجزاي كليدي شبكه هاي حمل و نقل سريع و مقرون به صرفه در جوامع شهري مي باشد. ايمني بخش مهمي از حمل و نقل عمومي را تشكيل مي دهد. جو ايمني مناسب تأثير مثبتي بر عملكرد ايمني داشته و نرخ حوادث را كاهش مي دهد. هدف اين مطالعه بررسي وضعيت جو ايمني راهبران لوكوموتيوهاي خطوط حمل و نقل مترو شهر تهران در سال 1392 بود. روش كار: مطالعه حاضر از نوع توصيفي و مقطعي بود. در اين مطالعه جامعه آماري كليه راهبران خطوط 1 و 2 و 4 شركت بهره برداري راه آهن شهري تهران و حومه بودند. همچنين، از پرسشنامه تنظيم شده توسط يكي از محققان گروه تحقيقاتي حاضر به منظور جمع آوري داده هاي دموگرافيك افراد استفاده شد. جو ايمني نيز به كمك پرسشنامه استاندارد وينيدكومار مورد بررسي قرار گرفت. داده ها با كمك آمار توصيفي و آزمون هاي تي-استيودنت و ANOVA با استفاده از نرم افزارSPSS21 تحليل شدند. يافته ها: در مجموع 293 پرسشنامه مورد تحليل قرار گرفت. از اين تعداد 38/8 درصد راهبران خط 1، 31/1 درصد راهبران خط 2 و 33/1 درصد راهبران خط 4 بودند. ميانگين و انحراف معيار جو ايمني 449/44±146/53 بود كه از 147 (ميانه) كمتر است. نتايج حاكي از آنست كه جو ايمني با گروه سني و سطوح تحصيلات ارتباط داشت (0/01>P)، اما با سابقه راهبري و وضعيت تاهل ارتباط معناداري نداشت(0/05 نتيجه گيري: وضعيت جو ايمني در بين راهبران مترو مطلوب نمي باشد. در بين فاكتورهاي مختلف، تعهد و عملكرد مديريت در حوزه ايمني ضعيف ترين وضعيت را داشت. تقويت ساختار سيستم مديريت بهداشت، ايمني و محيط زيست (HSE) در شركت بهره برداري مترو تهران مي تواند موجب بهبود سطح جو ايمني در كاركنان اين سازمان گردد.

Introduction: Safety is a significant part of the public transportation. Suitable safety climate has a positive effect on safety performance and reduces accidents rate. The aim of this study was investigating safety climate status of Tehran subway drivers in 2013. Material and method: The present study was a descriptive and cross-sectional study. In this study, statistical population was all drivers of 1, 2 and 4 lines of Tehran Urban & Suburban Railway Operation company. Also, a questionnaire arranged by one of our researcher was used to collect demographics data of subjects. Safety climate was also investigated using standard Vinod Kumarchr('39')s questionnaire. Data were analyzed by descriptive statistics and T-Student and ANOVA tests using SPSS21 software. Results: Overall, 293 questionnaires were analyzed. Among the participants, 38.8% were line 1 derivers, 31.1% line 2 drivers and 33.1% line 4 drivers. The mean and standard deviation of the safety climate was 146.53±49.44, which is less than 147 (median). The results indicated that safety climate had a relation with the age group and education levels (P<0.01), while had no significant relationship with the deriving experience, and also marital status (P>0.05). Conclusion: Safety climate status among subway drivers is not desirable. Among the various factors, commitment and performance of management in the safety area had the weakest status. Strengthening the structure of the health, Safety and Environment (HSE) management system in the Tehran Urban and Suburban Railway Operation company can enhance the level of safety climate among staff of this organization.