بررسي رابطه ي بين تجددگرايي و بي رغبتي نسبت به ازدواج در ميان جوانان (مطالعه ي موردي: جوانان شهر تهران)

فاقد عنوان لاتين

پژوهش حاضر به بررسي رابطه ي بين تجددگرايي و بي رغبتي نسبت به ازدواج در ميان جوانان شهر تهران مي پردازد. روش پژوهش از نوع پيمايش است. جامعه ي آماري اين تحقيق، شامل تمامي افراد در محدوده ي سني 20 تا 40 سال ساكن شهر تهران است. حجم نمونه برمبناي فرمول كوكران 384 مشخص گرديده است كه بر مبناي آن، تعداد 384 پرسشنامه به شيوه ي نمونه گيري تصادفي خوشه اي بين افراد مورد نظر پخش شده است. مدل نظري اين تحقيق تلفيقي از رويكرد نظري اينگلهارت، ساختار خانواده ي آدورنو و هوركهايمر، نظريه ي رسانه اي كاشت جورج گربنر و رويكرد مدرنيته ي گيدنز، هابرماس و بك است.متغيرهاي مستقل پژوهش عبارت بوده اند از: فردگرايي، مدگرايي، مادي گرايي، برابري خواهي جنسيتي، نگرش نسبت به ساختار دمكراتيك خانواده و مصرف رسانه اي. در واقع، اين متغيرها را به عنوان ابعاد تجددگرايي در نظر گرفته ايم. يافته هاي پژوهش بيانگر اين است كه بين همه ي متغيرهاي فوق الذكر با بي رغبتي نسبت به ازدواج رابطه ي مثبت و معناداري وجود دارد. نتايج حاصل از تحليل رگرسيوني حاكي از آن است كه متغير برابري خواهي جنسيتي (0/371) بالاترين اثر كل را بر بي رغبتي به ازدواج داشته است. متغيرهاي مدگرايي(0/26)، فردگرايي (0/255) و مادي گرايي (0/241) در رده هاي بعدي تاثيرگذاري قرار داشته اند. ضريب تعيين (R2) نشان مي دهد كه 42 درصد از نوسانات در بي رغبتي نسبت به ازدواجتوسط متغيرهاي فوق الذكر تبيين مي شود. همچنين مقدار آزمون F (54/741) و سطح معناداري (0/000) نشان مي دهد كه مدل فوق در سطح 0/99 معنادار مي باشد.

فاقد چكيده لاتين