Physical restraint use in intensive care units

وضعيت مهار فيزيكي بيماران در بخش هاي مراقبت ويژه

اهداف: اكثر بيماران بستري در بخش ­هاي مراقبت ويژه درجاتي از بي قراري،گيجي ودليريوم را تجربه مي­ كنند. به نظر مي­رسد در شرايط مشخصي كه ساير اقدامات امكان­ پذير نباشد، مهار فيزيكي يكي از مداخلات قابل قبول براي محافظت از بيمار يا كاركنان بخش است. هدف از اين پژوهش "بررسي وضعيت رعايت استانداردهاي مهار فيزيكي در بخش ­هاي مراقبت ويژه" بود. روش­ها: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي، مقطعي است. با استفاده از روش نمونه­ گيري آسان تعداد 120 بيمار بستري در بخش ­هاي مراقبت ويژه بيمارستان ­هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران كه تحت مهار فيزيكي قرار داشتند، مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار مطالعه چك ليست مشاهده ­اي استانداردهاي مهار فيزيكي بود. داده­ ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي و نرم افزار آماري SPSS16 تحليل شد. يافته­ ها: 8/65 درصد نمونه ­ها مرد بودند. 5/62 درصد در رده سني پنجاه تا شصت سال قرار داشتند. بيشتر نمونه­ ها (چهل درصد) سطح هوشياري كمتر از هشت داشتند. نتيجه آزمون دقيق فيشر نشان مي ­دهد ميزان رعايت استانداردهاي مهار فيزيكي در بين سه مرحله (قبل از مهار، حين انجام مهار، طي مدت استفاده از مهار) و برحسب بخش بستري بيمار تفاوت آماري معني­داري مشاهده شد . و ميزان رعايت استانداردهاي مهار فيزيكي بيماران بستري در بخش­هاي مراقبت ويژه اندك (نامطلوب) بود. نتيجه ­گيري: باتوجه به نتايج پژوهش و تفاوت نحوه عملكرد و اجراي مهار با اصول استاندارد به نظر مي­رسد آموزش به پرستاران به عنوان اولين تصميم گيرنده براي انجام مهار و آشنا كردن كاركنان با راهنماهاي باليني استفاده از مهار فيزيكي ضروري است.

Aims: Most patients hospitalized in intensive care units suffer from restlessness, confusion, and delirium. Physical restraint seems to be the only acceptable measure for ensuring patients’ own and others’ safety in certain cases in which other interventions are not applicable or useful,. The aim of this study was “to evaluate the application of physical restraint standards in intensive care units”. Methods: This was a cross-sectional descriptive study. A convenient sample of 120 physically restrained patients was recruited from the intensive care units of selected hospitals of Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran. The data collection tool was an observational checklist for physical restraint standards. The SPSS16 was used for calculating the measures of descriptive statistics and conducting statistical tests. Results: Most of the participating patients were male (65.8%), aged 50–60 years (62.5%), and had a Glasgow Coma Scale score of less than 8. The Fisher’s exact test revealed a significant difference among the studied intensive care units and also among the three phases of using restraint (i.e. before, during, and after restraint use) regarding the rate of applying restraint standards (p≤0.001). Moreover, restraint standards were minimally applied in the study setting. Conclusions: Educating nurses—as the first decision makers for restraint use— and familiarizing them with restraint-related clinical guidelines are crucial.