بهينهسازي احتمالاتي سيستم نگهداري بر مبناي آناليز ريسك كمي مطالعهي موردي: تونل سد شهريار

از مهم ترين عوامل موثر در توجيه ايمني و اقتصادي سازه هاي زيرزميني، سيستم نگهداري مناسب است. ارائه ي روشي براي مقابله با خطاهاي مهندسي و تجربه ي طراحان در طراحي سيستم نگهداري از چالش هاي اصلي است. حفاري هاي زيرزميني در محيطي با عدم قطعيت بالا اجرا شده و همواره داراي ريسك بالايي هستند. هدف اصلي اين پژوهش، بهينه سازي و مديريت ريسك سيستم نگهداري تونل انحراف آب سد شهريار با رويكرد احتمالاتي است. در اين پژوهش، روش هاي عددي المان مجزا (3DEC) و آناليز قابليت اعتماد براي برآورد هزينه هاي مورد انتظار از شكست تونل و از روش تاگوچي با هدف آناليز حساسيت فاكتورهاي داراي عدم قطعيت بر ضرايب ايمني سيستم نگهداري حاصل از 3DEC استفاده شده است. طبق نتايج حاصل، سيستم نگهداري بهينه شامل پيچ سنگ هاي تزريقي به طول 4 متر به فواصل 1.5× 1.5 متر همراه 120 ميلي متر شاتكريت با انديس قابليت اطمينان، احتمال شكست و ريسك به ترتيب معادل 2.112، 1.733% و 32.70880 دلار در سطح اطمينان 95% پيشنهاد مي شود. همچنين بر اساس آناليز حساسيت تاگوچي، كاهش و افزايش كيفيت توده سنگ بر اساس طبقه بندي توده سنگ RMR، به ترتيب، باعث افزايش تاثير پارامترهاي فاصله داري ناپيوستگي و مدول تغيير شكل پذيري بر پايداري تونل خواهند شد.