بررسي ظرفيت روانگرايي در تونل ها - مطالعه موردي: قطعه شرقي- غربي تونل خط هفت متروي تهران

روانگرايي يكي از پيچيده ترين و مخرب ترين پديده هايي است كه حين زلزله اتفاق افتاده و سبب آسيب و يا تخريب سازه هاي مختلف مي شود. نهشته هاي دانه اي سست و اشباع در مناطق زلزله خيز، مستعد اين پديده هستند هر چند پديده روانگرايي و تاثير آن بر سازه هاي سطحي به كرات مورد مطالعه قرار گرفته، اما تاثير آن بر سازه هاي زيرزميني كمتر مورد توجه بوده است. همچنين با توجه به گسترش فضاهاي زير زميني مانند مترو و تونل هاي ماشين رو در كشورهاي رو به توسعه مانند ايران و قرار گرفتن كشور در منطقه اي با لرزه خيزي بالا ضرورت مطالعه در اين زمينه آشكار مي شود. در اين پژوهش پتانسيل روانگرايي در قطعه شرقي- غربي خط 7 متروي تهران مورد ارزيابي قرار گرفته است. به منظور سهولت در بررسي ها اين قطعه از تونل به 6 بخش تقسيم شده است و هر بخش بطور مجزا مورد ارزيابي قرار گرفته است. در اين پژوهش از سه روش كه بر پايه عدد SPT هستند استفاده شده است كه عبارتند از روش سيد، روش جديد ونكوور و روش متوسط كه ميانگيني از چند روش ارزيابي است. سپس پتانسيل روانگرايي بر پايه سرعت امواج برشي در خاك مورد ارزيابي قرار گرفته است و در نهايت يك مقطع از تونل با استفاده از نرم افزار المان محدود Plaxis مدلسازي و تحليل شده است. در پايان مقادير بدست آمده از اين روش ها با هم مقايسه شده است.