عنوان مقاله :
تأثير سطوح مختلف پربيوتيك ماناناليگوساكاريد بر شاخصهاي رشد، تغذيه، بازماندگي و تركيب لاشه در ميگوي وانامي (Litopenaeus vannamei)
عنوان به زبان ديگر :
Effect of dietary prebiotic mannan oligosaccharide on growth, survival and body composition of the Pacific white shrimp (Litopenaeus vannamei) juvenile
پديد آورندگان :
اكرمي، رضا دانشگاه آزاد اسلامي - واحد آزادشهر - گروه شيلات، آزادشهر , دوستي، علي دانشگاه آزاد اسلامي - واحد آزادشهر - گروه شيلات، آزادشهر , چيت ساز، حسين دانشگاه آزاد اسلامي - واحد آزادشهر - گروه شيلات، آزادشهر , رازقي منصور، مجيد جهاد دانشگاهي مازندران - مركز مطالعات و تحقيقات ماهيان زيتني، ساري
كليدواژه :
ماناناليگوساكاريد , رشد , تركيب بدن , ميگوي وانامي (Litopenaeus vannamei)
چكيده فارسي :
در اين پژوهش، اثر سطوح مختلف پربيوتيك ماناناليگوساكاريد بر ميزان رشد، بازماندگي و تركيب لاشه در ميگوي وانامي (Litopenaeus vannamei) مورد بررسي قرار گرفت. ميگوها با ميانگين وزني 12/0±5/2 گرم و با تراكم 25 قطعه در حوضچههاي فايبرگلاس بهمدت 51 روز مورد تغذيه قرار گرفتند. در اين آزمايش از طرح كاملاً تصادفي شامل سطوح صفر (شاهد)، 5/1، 3 و 5/4 گرم ماناناليگوساكاريد بهازاي هر كيلوگرم جيره با ميزان پروتئين 7/38 درصد و چربي حاوي 85/3 درصد استفاده شد. نتايج بهدست آمده بيانگر تفاوت معنيدار از نظر ميزان رشد و كارايي تغذيه در بين تيمارها بود (05/0P<). بيشترين عملكرد رشد و تغذيه در ميگوهاي تغذيه شده با سطح 3 گرم ماناناليگوساكاريد بهازاي هر كيلوگرم غذا مشاهده شد. از نظر بازماندگي تفاوت معنيداري بين تيمارها مشاهده نگرديد (05/0P>). نتايج آناليز لاشه نشان داد كه با افزايش سطح ماناناليگوساكاريد در جيره ميزان پروتئين لاشه نيز افزايش يافت. در مجموع چنين نتيجهگيري ميشود كه افزودن 3 گرم ماناناليگوساكاريد بهازاي هر كيلوگرم جيره ميتواند بر رشد و بازماندگي ميگوي وانامي مؤثر واقع شود.
چكيده لاتين :
Effects of dietary mannan oligosaccharides (MOS) on growth, survival and body composition of Litopenaeus vannamei were evaluated. Litopenaeus vannamei juvenile with an average weight of 2.5±0.12 g was stocked in fiberglass tank at a rate of 25 shrimp per tank and reared for 51 days. Experimental diets were prepared by using supplementation of 0 (Control), 1.5, 3.0 and 4.5 g MOS kg-1 commercial shrimp diet containing 38.7% protein and 3.85% lipid. At the end of the study, generally enhanced growth performance and feed efficiency were observed in shrimp fed on diet containing 3.0 g kg-1 MOS (P<0.05). There were no significant different in survival between treatments (P>0.05). The protein contents in the whole body increased with increasing rates of dietary MOS. In conclusion, 3.0 g kg MOS could be used as a healthy growth promoter in shrimp diets.
عنوان نشريه :
شيلات (فن آوري هاي نوين در توسعه آبزي پروري)