عنوان مقاله :
بررسي تاب‌آوري كالبدي-اجتماعي بافت فرسوده تاريخي با تأكيد بر فرم شهري پايدار با روش ميانگين فاصله از حد بهينه (نمونه موردي: محلات بافت تاريخي تهران)
پديد آورندگان :
احمدي، مارال دانشگاه آزاد اسلامي - واحد علوم تحقيقات - دانشكده عمران، معماري و هنر - گروه عمران، تهران , عندليب، عليرضا دانشگاه آزاد اسلامي - واحد علوم تحقيقات - دانشكده عمران، معماري و هنر - گروه عمران، تهران , ماجدي، حميد دانشگاه آزاد اسلامي - واحد علوم تحقيقات - دانشكده عمران، معماري و هنر - گروه عمران، تهران , زرآبادي، زهرا دانشگاه آزاد اسلامي - واحد علوم تحقيقات - دانشكده عمران، معماري و هنر - گروه عمران، تهران
كليدواژه :
بافت شهري , فرسودگي , تاب‌آوري فرم شهري , بافت تاريخي , بازآفريني
چكيده فارسي :
امروزه يكي از مشكلات بافت‌هاي شهري فرسودگي است. تاب‌آوري سعي در پيش‌بيني آسيب‌ها و پايدارسازي سيستمي دارد و زماني كه موضوع بافت تاريخي باشد، مسئله اهميتي دوچندان دارد. فرم شهري به‌عنوان يك ساختواره جامع، شكل يافته از تمامي عناصر قابل‌رؤيت شهر و تبلور فضايي و شكلي فعاليت‌هاي شهري است. هدف پژوهش با روش تحقيق تحليلي-توصيفي تبيين ساختار و مدل بهينه از نگرش تاب‌آوري در فرم شهري در محلات فرسوده تاريخي است؛ لذا مي‌توان اين ميزان عددي را در سطح مقايسه‌اي با نمونه‌هاي جهاني، تحليل كرده و تاب‌آوري فرم شهري را با تأكيد بر دو بعد اجتماعي و كالبدي موردسنجش قرار داده و بعد از تحليل يافته‌ها، راهبردهاي لازم را جهت تبيين و مستندسازي در پروژه‌هاي شهري ارائه كرد. نتايج نشانگر اين است كه تاب‌آوري فرم شهري محلات، داراي فاصله نامناسب از حد بهينه مطلوب بوده و تاب‌آور نيستند؛ اما محله دولت با ميزان ARI، 65/0مي‌تواند نمونه مناسب‌تري در تبيين رويكرد بازآفريني باشد.
عنوان نشريه :
مطالعات محيطي هفت حصار
