طراحي ايستگاه هاي حمل و نقل ريلي شهر تهران مبتني بر معماري حواس* (مطالعه موردي: ايستگاه هاي مترو تجريش، ميدان وليعصر، فرودگاه مهرآباد)

اين مقاله نوشتاري پيرامون بررسي رابطه ميان مؤلفه‌هاي خلق مكان در فضاهاي ايستگاهي حمل‌ونقل ريلي با غناي حسي به‌عنوان مهم‌ترين مؤلفه معماري حواس است. روش تحقيق از نوع توصيفي-تحليلي، در بستر پيمايشي و با استفاده از مطالعات كتابخانه‌اي و اخذ نظر صاحب‌نظران به‌وسيله پرسشنامه و مصاحبه بوده است كه با توجه به آزمون فريدمن، خوانايي و جهت‌يابي- مسيريابي به‌عنوان اولويت نخست مؤلفه‌هاي خلق مكان در فضاهاي ايستگاهي ريلي انتخاب گرديد. سپس به‌منظور تحقق خوانايي و تسهيل مسيريابي و جهت‌يابي در اين فضاها تأثير غناي حسي بر مؤلفه‌هاي مذكور سنجيده شد. در اين راستا، ايستگاه‌هاي مترو تجريش، فرودگاه مهرآباد و ميدان وليعصر به‌عنوان نمونه انتخاب و با استفاده از پرسشنامه مصور و مصاحبه با كاربران تحت شرايط خاص حسي داده‌هاي اوليه كامل شد. در مرحله تحليل داده‌ها از تحليل ساختار واريانس يا مدل‌سازي معادلات ساختاري (SEM)، استفاده ‌شده است. سپس، فرضيات پژوهش يعني رابطه ميان غناي حسي با افزايش خوانايي و تسهيل مسيريابي- جهت‌يابي براساس ضرايب معناداري بررسي قرار گرفت. نتايج نشان دهنده وجود روابطه قوي ميان عوامل فوق الذكر است.