اولويت‌بندي شاخص‌هاي تأثيرگذار در اجتماع‌پذيري ايستگاه‌هاي مترو

هدف از اين نوشتار، بررسي و اولويت‌بندي عوامل مؤثر بر اجتماع‌پذيري در فضاهاي داخلي ايستگاه‌هاي مترو با تكيه‌بر قابليت‌هاي موجود در اين‌گونه فضاها است. امروزه فضاهاي مترو به دليل استفاده بسيار زياد افراد از آن در طول شبانه‌روز، به‌عنوان يكي از فضاهاي شهري پركاربرد ايفاي نقش مي‌نمايد. چنين به نظر مي‌رسد كه اين‌گونه فضاها علاوه بر اينكه به‌عنوان مكاني براي وجوهي كاركردي در جهت نقل‌وانتقال سريع و مناسب افراد موردتوجه قرار دارند، مي‌توانند زمينه‌ساز ارتقا سطح تعاملات اجتماعي ميان افراد استفاده‌كننده از آن نيز باشد؛ لذا چنين به نظر مي‌رسد كه با شناخت از مجموعه عواملي كه شكل‌گيري اين مهم را در چنين فضاهايي تأمين مي‌كنند، مي‌توان در جهت تأمين ابعاد اجتماعي نيازهاي انسان نيز گامي مهم برداشت. در همين راستا پس از تدوين چارچوب نظري تحقيق شامل استخراج و جمع‌بندي كليه شاخص‌هاي تأثيرگذار بر اجتماع‌پذيري افراد در فضاهاي مترو از طريق مطالعات كتابخانه‌اي و نيز گردآوري ديدگاه خبرگان در اين خصوص، به طراحي پرسشنامه جهت گردآوري اطلاعات پرداخته شد. تعداد 200 پرسشنامه در ايستگاه‌هاي مختلف مترو شهري تهران منتشر گرديد و نتايج با استفاده از آزمون فريدون و نيز آزمون تي يك نمونه‌اي مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج به‌دست‌آمده نشان از آن داشت كه از ميان عوامل مختلف تأثيرگذار بر اجتماع‌پذيري فضاهاي ايستگاهي، شاخص‌هاي وجود مبلمان و وجود كاربري‌هاي متنوع در كنار هم كه زيرمجموعه عوامل عملكردي دسته‌بندي‌شده‌اند، به ترتيب در اولويت‌هاي اول و دوم و پس‌ازآن شاخص وجود آثار هنري در ايستگاه مترو كه زيرمجموعه عوامل كالبدي هستند، سومين اولويت در ارتباط با ايجاد انگيزه‌هاي اجتماع‌پذيري افراد در فضاهاي مترو به شمار مي‌رود.