مديريت راهبردي سازمان‌هاي مردم‌نهاد در جمهوري اسلامي ايران

هدف: پژوهش حاضر درصدد مطالعه تطبيقي رويكرد دولت‌هاي هشتم و نهم جمهوري اسلامي ايران به سازمان‌هاي مردم نهاد فرهنگي و اجتماعي است. از ‌اين منظر پس از بسط فضاي مفهومي ‌موضوع، به بررسي ماهيت سازمان‌هاي مردم نهاد خواهد پرداخت. روش‌شناسي پژوهش: مطابق با مستندات موضوعي ارائه شده در ‌اين پژوهش، روش تحقيق، توصيفي-تحليلي و روش گردآوري اطلاعات در‌ اين پژوهش، كتابخانه‌اي مي‌باشد. يافته‌ها:‌ يافته‌هاي تحقيق حكايت از آن دارند كه پيروزي انقلاب اسلامي در بهمن 1357، تغيير در ساختار سياسي در ايران، بروز نشانه‌هايي از گفتمان دمكراتيك بجاي گفتمان مدرنيسم مطلقه پهلوي و بالاخره انتخاب ساختار جمهوري از سوي رهبران انقلاب براي شكل نظام همه بيانگر سرآغاز جديدي در حيات سياسي معاصر ايران و فراهم شدن زمينه براي تكوين نهادهاي غيردولتي در ساختار اجتماعي و سياسي ايران بود ثانياً، تقويت سازمان‌هاي مردم نهاد در دوران خاتمي به نسبت دوران احمدي‌نژاد بيشتر بوده و اين سازمان‌ها در دوران دولت هشتم بيشتر مورد توجه و اهميت قرار گرفتند. نتيجه‌گيري: نتيجه كسب شده در اين مقاله اين است كه به دليل خلاء قانوني و نبود سند راهبردي و تفاوت رويكرد دولت‌ها براي تأسيس، استقرار و توسعه اين سازمان‌ها، از ظرفيت بسيارخوب اين نهادها تاكنون به‌صورت مناسبي استفاده نشده است.