رديابي ژن هاي مقاوم به بيماري آتشك درختان سيب (Malus domestica) استان اصفهان با استفاده از نشانگرهاي SCAR و SSR

هدف: بيماري‌هاي گياهي مي‌توانند عامل محدود كننده كاشت يك گياه در يك منطقه باشند. يكي از شيوه‌هاي جديد در توليد گياهان مقاوم به بيماري‌ها، استفاده از نشانگرهاي مولكولي مي‌باشد. نشانگرهاي مولكولي قادر به كشف و آناليز ژن‌هاي مهم مقاومت هستند. لذا با توجه به شدت خسارت و تنوع ژنتيكي بيماري آتشك كه از بيماري‌هاي خطرناك درختان ميوه‌ي دانه‌دار است، ارزيـابي ژرم‌پلاسـم درخت سيب ضروري مي‌باشد. از اين رو پژوهشي با هدف رديابي ژن‌هاي مقاومت به بيماري با استفاده از 6 نشانگر SCAR و SSR در برخي ژنوتيپ‌هاي سيب استان اصفهان انجام شد. مواد و روش ها: از برگ‌هاي جوان70 نمونه سيب استان اصفهان، در اوايل ارديبهشت‌ماه نمونه‌برداري و DNA به روش CTAB استخراج گرديد. واكنش زنجيره اي پليمراز جهت تكثير قطعات ژنومي6 جفت آغازگر انجام شد. نتايج: نتايج نشان داد در جمعيت ها، آغازگرها باند نادر و معمولي تكثير شده در 25 يا كمتر از 25 درصد جمعيت و 50 يا كمتر از 50 درصد جمعيت تكثير نكردند. جمعيت سميرم- حنا بيشترين مقدار شاخص هاي تنوع ژنتيكي ني، شانون، تعداد آلل موثر و متفاوت را داشت كه نشان دهنده تنوع ژنتيكي بيشتر در اين جمعيت نسبت به ساير جمعيت‌ها است. تجزيه واريانس مولكولي نشان داد تنوع بين جمعيتي از لحاظ آماري معني‌دار نمي‌باشد و 92% تنوع مربوط به درون جمعيت ها بود. بيشترين فاصله ژنتيكي بين جمعيت هاي سميرم-حنا و سميرم- پادنا بود و فاصله بين دورترين و نزديكترين جمعيت ها كم بود كه اين نتيجه به وسيله تجزيه واريانس مولكولي نيز تاييد گشت. نتيجه گيري: 6 آغازگر به خوبي تكثير شده و تمايز بين جمعيت ها را نشان دادند لذا نشانگرها به درستي انتخاب شده اند. همچنين نتايج حاكي از تنوع بين جمعيتي بسيار كم بود اما با تلاقي دورترين و نزديكترين جمعيت‌ و سپس تلاقي نتاج بدست آمده، مي‌توان جهت هرمي شدن ژن‌هاي مورد نظر و توليد نوتركيبي قوي‌تر و متنوع‌تر بهره جست.