بررسي صوتي ميزان قوت همخوان‌هاي سايشي فارسي در بافت‌هاي آوايي و نوايي مختلف

اين مقاله در چارچوب واجشناسي آزمايشگاهي به بررسي ميزان قوت همخوان هاي سايشي در گفتار پيوستۀ فارسي مي‌پردازد. داده ها به شيوه اي طراحي شدند كه همخوان هاي سايشي در سه جايگاه آغازي، مياني (بين دو واكه) و پاياني كلمه، دو بافت آوايي واكدار و بيواك و دو موضع نوايي تكيه بر و بي تكيه قرار بگيرند. مقادير ديرش همخوان هاي سايشي در حوزه زمان و دامنه انرژي فركانس هاي پايين (01000 هرتز) و فركانس هاي مياني و بالا (بالاتر از 1800 هرتز) در حوزه شدت انرژي بر روي داده هاي هدف اندازه گيري شدند. نتايج نشان داد كه الگوي توزيع مقادير ديرش و دامنه انرژي فركانس هاي مياني و بالاي همخوان هاي سايشي به صورت تابعي از بافت آوايي و موضع نوايي آنها تغيير مي كند. سايشي ها در بافت آوايي واكدار و موضع بي تكيه ديرش و دامنه انرژي كمتر و بالعكس در بافت بيواك و موضع تكيه بر ديرش و دامنه انرژي بيشتري دارند. اين نتايج همچنين نشان داد درصد واكداري همخوان هاي سايشي در بافت واكدار از بافت بيواك به طور قابل توجهي بيشتر است. به‌علاوه، شدت واكداري (دامنه انرژي فركانس هاي پايين) سايشي ها در بافت واكدار نسبت به بافت بيواك بيشتر است. اين نتايج با تأييد يافته هاي به‌دست آمده از زبان هاي ديگر نشان مي دهد كه سايشي ها در موضع تكيه بر و بافت آوايي بيواك و همچنين جايگاه هاي آغازي و پاياني كلمه، ميزان قوت خود را حفظ مي كنند ولي در موضع بي تكيه، بافت واكدار و جايگاه بين واكه اي از ميزان قوت آنها به‌طور قابل ملاحظه اي كاسته مي شود.