تجديد ارزيابي دارايي‌ها و مديريت سود

هدف: عليرغم اهميت موضوع تجديد ارزيابي دارايي‌هاي شركت‌هاي بورسي در سال‌هاي اخير، شواهد تجربي بسيار ناچيزي در ارتباط با محرك‌ها و پيامدهاي آن وجود دارد. بنابراين، هدف اين تحقيق بررسي نقش تجديد ارزيابي دارايي‌ها بر مديريت سود مي‌باشد. روش: به‌منظور نيل به اين هدف، 1147 سال شركت در طي دوره زماني 1396-1386 با استفاده از مدل رگرسيون چندگانه مورد آزمون قرار گرفت. هم‌چنين، براي اندازه‌گيري مديريت سود از سه مدل رايج، استفاده شده است. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه بين تجديد ارزيابي دارايي‌ها و مديريت سود رابطه مستقيم وجود دارد. هم‌چنين يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه رابطه بين مديريت سود و تجديد ارزيابي زماني قوي‌تر است كه تجديد ارزيابي از محل دارايي‌هاي استهلاك ناپذير است. نتيجه‌گيري: در راستاي فرضيه رفتار فرصت‌طلبانه، مديريت واحد تجاري به دليل پيامدهاي ناخواسته تجديد ارزيابي دارايي‌ها بر سود عملياتي و كاهش سود هر سهم به دليل افزايش سرمايه از محل مازاد تجديد ارزيابي، انگيزه لازم براي مديريت سود افزاينده را خواهد داشت. هم‌چنين، پس از تجديد ارزيابي دارايي‌ها (بدون ورود منابع مالي جديد به شركت)، تنها به دليل تغييرات در اعداد و ارقام اقلام صورت‌هاي مالي، سطح اهميت حسابرسي، افزايش مي‌يابد. لذا، با اخلال در محاسبه سطح اهميت، ممكن است سطح مديريت سود در صورت‌هاي مالي شركت‌ها پس از تجديد ارزيابي افزايش يابد. دانش‌افزايي: اين پژوهش بر اساس فرضيه رفتار فرصت‌طلبانه مديريت و مفهوم سطح اهميت، به تفسير و توضيح رابطه بين تجديد ارزيابي دارايي‌ها و مديريت سود پرداخته كه در نوع خود بي‌بديل هست. پژوهش حاضر مي‌تواند دستاوردهاي قابل‌ملاحظه‌اي را به همراه داشته باشد. به‌عنوان‌مثال، يافته‌هاي اين تحقيق پيشنهاد مي‌كند كه پژوهشگران تجديد ارزيابي دارايي‌ها را در مدل‌هاي رگرسيوني خود كنترل كنند تا متغير جمع دارايي‌ها، اختلالي در پژوهش آن‌ها ايجاد نكند.