تصويرشناسي ديگران در اشعار ميرزادۀ عشقي

تصويرشناسي»،اصطلاحي علمي در حوزۀادبيات تطبيقي است كه به مطالعه و بازنمودِ«ديگري »و «من »در ادبيات خودي يا ادبيات بيگانه مي پردازد. ادبيات مشروطه سرآغاز تحولي اساسي در ادبيات فارسي و نگرش ايرانيان شد.مشروطه و برخورد ايرانيان با غرب در آن دوره، موجب شد شاعر بيداري و ادبيات انتقادي در ايران رواج يابد .در اين پژوهش،نوع نگاه عشقي به تصوير «ديگري »بازكاوي مي شود تا ضمن تشخيص گفتمان شاعر آزاديخواه عصر بيداري، نوع نگاه ايرانيان به بيگانگان مشخص و بسياري از زواياي پنهان متون واشعار عصر بيداري آشكار گردد. در آثار عشقي، هر آنچه مخالف هويات ايراني است،«ديگري »محسوب مي شود و راه رهايي از يوغ اين «ديگري»،بازيابي هويت ملّي و پناه بردن به دورۀ ايران باستان است.گفتمان ميرزادۀ عشقي بيشتر حول محور هويت ايراني، به ويژه ايران باستان كه در نظر او،عصر عظمت ايران است، شايستۀ بررسي است. او براي رهايي از سلطۀ «ديگري »،بازيابي هويت ملّي و باستاني ايران راپيشنهاد مي كند.در اين پژوهش ،«خودي »و «ديگري »از نظر ميرزاده عشقي بررسي شده است،تادر تحليل آثار او و ديگر اشعارملّي و ميهني عصرمشروطه مورد استفاده قرار گيرد.