تأثير مشاوره گروهي مبتني بر كيفيت زندگي درماني، بر واكنش‌هاي روان‌شناختي مراقبان خانوادگي معتادان

زمينه و هدف: اعتياد به عنوان يك بحران و يك اختلال مزمن طولاني مدت مي‌تواند باعث ايجاد علايمي در سلامت رواني فرد مصرف‌كننده و اعضاي خانواده شود كه شايع‌ترين آن‌ها استرس، اضطراب و افسردگي است. مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي مداخله كيفيت زندگي درماني، بر واكنش‌هاي روان‌شناختي مراقبان خانوادگي معتادان انجام يافته است. روش بررسي: اين پژوهش يك كارآزمايي باليني است. جامعه پژوهش شامل مراقبان خانوادگي معتادان بستري در بيمارستان روان‌پزشكي بهاران شهر زاهدان در سال 1397 بود. نمونه‌ها 80 نفر بودند كه به طور تصادفي ساده به دو گروه مداخله و كنترل تقسيم شدند. مراقبان گروه مداخله هشت جلسه مشاوره گروهي مبتني بر كيفيت زندگي درماني را به صورت يك روز درميان و براساس محتواي تعيين شده دريافت كردند. پس از گذشت 8 هفته از پايان مداخله، داده‌ها با پرسشنامه 21 سؤالي افسردگي، اضطراب و استرس (DASS-21) جمع‌آوري و در نرم‌افزار SPSS ويرايش 21 و با استفاده از آزمون‌هاي آماري تي‌زوجي، تي‌مستقل، كاي‌دو و كوواريانس مورد تجزيه و تحليل اماري قرار گرفت. يافته‌ها: پس از مداخله كيفيت زندگي درماني، ميانگين نمره استرس، اضطراب و افسردگي (به ترتيب 4.36 ±11.50، 3.49 ±11.05 ، 4.67 ±10.57) مراقبان خانوادگي گروه مداخله به طور معناداري پايين‌تر از گروه كنترل (به ترتيب 4.93 ±14.67، 4.33 ±14.02، 4.77 ±13.40) بود (P 0/01). قبل از مداخله بين دو گروه از نظر اين متغيرها تفاوتي وجود نداشت. نتيجه‌گيري: مشاوره كيفيت زندگي درماني در اين مطالعه تأثير مثبت و معناداري بر كاهش شدت واكنش‌هاي روان‌شناختي مراقبان خانوادگي معتادان داشت؛ بنابراين استفاده از اين رويكرد مشاوره‌اي به موازات برنامه‌هاي ترك اعتياد به منظور افزايش رفاه و سلامت روان‌شناختي مراقبان خانوادگي به ارايه‌دهندگان خدمات درماني و مراقبتي توصيه مي‌شود.