مقايسه تأثير روش هاي ايفاي نقش و سخن‌راني بر آگاهي كودكان دبستاني در زمينه تغذيه سالم

زمينه و هدف: آموزش تغذيه صحيح يكي از مهم ترين اولويت ها در همه دوران هاي زندگي به خصوص در سنين كودكي است. روش آموزش نيز يكي از اركان مهم در مؤثر بودن آموزش تلقي مي شود. لذا اين مطالعه با هدف مقايسه تأثير روش هاي ايفاي نقش و سخن‌راني بر آگاهي كودكان دبستاني در زمينه تغذيه سالم انجام يافته است. روش بررسي: اين مطالعه نيمه تجربي در مورد 60 دانش آموز ابتدايي دوره دوم شهر گناباد در سال 1396 انجام يافته است. شركت كنندگان به روش تصادفي چندمرحله اي انتخاب و به دو گروه ايفاي نقش و سخن‌راني تخصيص يافتند. آگاهي دانش آموزان قبل، بلافاصله و يك ماه بعد از آموزش به وسيله پرسشنامه محقق ساخته سنجيده شد. داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آمار توصيفي و تحليلي، تحليل شد. P≤0. 05 معنادار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين نمره آگاهي در گروه ايفاي نقش قبل، بلافاصله و يك ماه بعد از مداخله به ترتيب 2.55 ±10.77، 55.15 ±14.1 و 1.10 ±14.50 و در گروه سخنراني به ترتيب 1.85 ±11.07، 1.43 ±13.72 و 2.84 ±11.47 (دامنه نمرات قابل كسب 160) بود. بين ميانگين آگاهي قبل، بلافاصله و يك ماه بعد از مداخله در دو گروه تفاوت آماري معناداري وجود داشت (P 0.001) و افزايش آگاهي در روش ايفاي نقش بيش‌تر از سخنراني بود. نتيجه‌گيري: با توجه به تأثير بيش‌تر شيوه ايفاي نقش نسبت به سخن‌راني در آموزش تغذيه سالم در كودكان سن مدرسه، پيشنهاد مي شود در برنامه آموزش تغذيه در مدارس از روش هاي جذاب، پويا و مؤثرتري همچون ايفاي نقش، متناسب با اهداف رفتاري آموزشي استفاده شود تا علاوه بر افزايش بازده آموزشي، موجب ماندگاري بيش‌تر اثرات آموزش و يادگيري پايدارتر دانش آموزان گردد.