تاثير يك وهله فعاليت ركاب زدن همراه و بدون محدوديت جريان خون بر غلظت‌هاي سرمي تستوسترون، كورتيزول و فاكتور نكروز توموري آلفا در مردان سالم

هدف از پژوهش حاضر تعيين تاثير يك وهله فعاليت ركاب زدن همراه و بدون محدوديت جريان خون بر غلظت هاي سرمي هورمون تستوسترون، كورتيزول و فاكتور نكروز توموري آلفا در مردان سالم بود. بدين منظور 16 نفر از اعضاي باشگاه آر 8 نياوران انتخاب شدند. آزمودني‌ها بر اساس توان به دو گروه ركاب زدن همراه با انسداد عروق پا و ركاب زدن بدون انسداد تقسيم شدند. جلسه تمرين شامل 3 وهله سه دقيقه اي ركاب زدن با شدت 50 درصد Wmax بود كه بين هر وهله 30-45 ثانيه استراحت وجود داشت. گروه بدون انسداد نيز همين پروتكل را انجام داد با اين تفاوت كه در اين گروه هيچ محدوديت جريان خوني وجود نداشت. خونگيري 24 ساعت قبل از شروع دوره تمريني و 24 ساعت بعد از آخرين جلسه تمريني صورت گرفت. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون T مستقل و T  وابسته در سطح معناداري (0.05 p) استفاده شد. نتايج نشان داد تغييرات درون گروهي تستوسترون و TNF-α در گروه انسداد و گروه بدون انسداد تغييرات معناداري را نشان نداد (0.05≤p). همچنين تغييرات بين گروهي نشان دهنده عدم تفاوت بين دو گروه بود (0.05≤p). تغييرات درون گروهي كورتيزول در گروه انسداد (0.05 ≥ p) بطور معناداري افزايش و در بدون انسداد (0.05≤p) تغيير معناداري نشان نداد. تغييرات بين گروهي نشان دهنده تفاوت بين دو گروه بود (0.05 ≥ p). پژوهش حاضر نشان داد كه فعاليت انسدادي به نسبت همان فعاليت بدون انسداد در پاسخ بر سطح سرمي تستوسترون و TNF-α در مردان سالم تاثير معناداري نداشته است ولي اين تفاوت در ميزان كورتيزول معنادار بود. در نتيجه افرادي كه تمايلي به انجام تمرينات شديد و طولاني ندارند مي توانند جهت افزايش تستوسترون و كاهش عوامل التهابي با استفاده از تمرين محدوديت جريان خون و با يك شدت كمتر، به اين امر نائل شوند.