رتبه‌بندي و سطح‌بندي فضايي مناطق روستايي منتخب كشت گندم در شهرستان‌هاي جنوب كرمان، بر اساس ابعاد كشاورزي حفاظتي

امروزه موفقيت در برنامه هاي مديريت و حفاظت از منابع آب و خاك، به منظور كاهش فرسايش خاك، يكي از اولويت هاي اساسي تمامي كشورها از جمله ايران مي باشد و يكي از مصاديق بارز در اين زمينه، به كارگيري كشاورزي حفاظتي با هدف دستيابي به توسعه و توليد پايدار و مديريت پايدار منابع آب و خاك است. هدف اين پژوهش، رتبه بندي و سطح بندي فضايي روستاهاي منتخب كشت گندم در جنوب كرمان، بر اساس ابعاد كشاورزي حفاظتي بود. در اين تحقيق، از روش پيمايش استفاده شد. جامعه‌ي آماري، كشاورزان گندمكار مناطق روستايي جنوب كرمان بودند. حجم نمونه با استفاده از جدول كرجسي و مورگان، 327 كشاورز برآورد شد و روش نمونه‌گيري، طبقه اي تصادفي با انتساب متناسب بود. ابزار سنجش، پرسشنامه‌ي محقق ساخته اي بود كه روايي آن با استفاده از پانل متخصصان و پايايي آن با محاسبه‌ي آماره‌ي آلفاي كرونباخ تأييد شد. نتايج تكنيك وايكور نشان داد كه روستاهاي حيدرآباد چاه‌سوخته و عباس‌آباد طرح‌احرار به‌ترتيب با كسب ضرايب 0/004 و 0/018 در رتبه‏ هاي اول و دوم  قرار گرفتند و روستاي فردوس، با كسب ضريب 0/994 در رتبه آخر قرار گرفت. از سويي، نتايج سطح بندي فضايي، بازگو كننده‌ي اختلاف و نابرابري بين روستاهاي مورد مطالعه در سطوح مختلف بود و نشان داد كه 52/8 درصد روستاها در طبقه‌ي برخوردار و مطلوب، 1/36 درصد در طبقه‌ي نيمه برخوردار و 11/1 درصد در طبقه‌ي محروم يا نامطلوب قرار دارند. با توجه به قرار گرفتن 52/8 درصد از روستاها در طبقه برخوردار و مطلوب، مي توان گفت كه روستاهاي مورد مطالعه از نظر به كارگيري عمليات كشاورزي حفاظتي در وضعيت مطلوبي قرار دارند.