كنترل خشونت‫هاي زيست‌محيطي از ديدگاه نظريه بازدارندگي كيفر‎‬‬‬‎

امروزه جرايم خشونت‌آميز زيست‌محيطي، جهان معاصر را با معضلات و پريشاني‌هاي عظيمي رو‌به‌رو كرده است. منظور از جرايم خشونت‌آميز زيست‌محيطي، آن دسته از رفتارهاي پرخاشگرانه است كه در قوانين جزايي داراي مجازات مي‌باشند. پرخاشگري علاوه‌بر آسيب‌هاي جسمي، آسيب‌هاي رواني را نيز دربرمي‌گيرد، آن‌چنان‌كه امروزه در جرايم زيست‌محيطي مشهود است. يكي از بايسته‌هاي حقوق كيفري محيط‌زيست اين است كه مجازات‌ها بايستي مناسب و كارآمد باشند. ضمانت‌اجراي مناسب و كارآمد آن است كه بتواند بازدارندگي داشته باشد. نظريه بازدارندگي يكي از مهم‌ترين و تأثيرگذارترين نظريه‌هاي مربوط به توجيه كيفر است. فرض اساسي نظريه بازدارندگي آن است كه انسان، موجودي عاقل و انديشمند است و درنتيجه به بررسي هزينه ـ فايده اعمال و اقدامات خود مي‌پردازد. بر اساس نظريه بازدارندگي، قطعيت، شدّت مجازات و سرعت در اجراي آن مي‌تواند از ارتكاب جرايم توسط بزهكارانِ بالقوه پيشگيري كند، به‌طوري‌كه وي را به‌سوي عدم‌ارتكاب جرم سوق دهد. در اين مقاله با روش تحليلي ـ توصيفي سعي بر آن شده كه جلوه‌هاي همسو و مغاير با بازدارندگي در عرصه تقنين و قضا مورد‌تحليل قرار گرفته و به ارائه پيشنهادهاي كاربردي بپردازد.