مطالعه آزمايشگاهي آبشستگي ناشي از تركيب جتهاي موازي و تاثير فاصله جت ها بر نرخ فرسايش

پروسه آبشستگي در پايين دست سازه هاي هيدروليكي يك پديده پيچيده بوده و پارامترهاي زيادي در مقدار آن تاثيرگذار هستند. عدم كنترل اين پديده باعث ايجاد خساراتي به سد و سازه هاي هيدروليكي وابسته به آن مي شود. در اين تحقيق، آبشستگي ناشي از تركيب جت هاي خروجي از سرريز دريچه دار بصورت آزمايشگاهي مورد بررسي قرار گرفت و تركيب جت ها بصورت مجاور هم و يا با فاصله از هم در داخل حوضچه استغراق و  به بصورت غير برخوردي آزمايش و بررسي گرديد. براي اين منظور 25 آزمايش بر روي يك مدل آزمايشگاهي صورت پذيرفته و تاثير پارامترهاي مهمي چون دبي جريان، عدد فرود ذرات بستر، عمق پاياب و چگونگي تركيب جت ها بررسي گرديد. نتايج نشان مي دهند در دبي مساوي جت تركيبي خروجي از دو دهانه  غير مجاور سرريز يا با فاصله، عمق آبشستگي و ارتفاع تل رسوب و طول كمتري را  نسبت به جت خروجي تركيبي از دو دهانه سرريز مجاور هم يا بدون فاصله دارند. ولي عرض گودال آبشستگي، در حالت تركيب جت هاي خروجي از سرريز در حالت جت هاي  غير همجوار  بيشتر از حالت هاي جت هاي مجاور مي باشد.