نقش مهندسي بافت عصبي درترميم ضايعات عصبي

مقدمه: مهندسي بافت علم طراحي بافت براي بهبود و ترميم ضايعات بافتي است. اعصاب محيطي به‌ طور معمول در معرض آسيب‌ فيزيكي هستند. آسيب‌هاي اعصاب محيطي مي‌تواند در اثر حوادث ساختماني و حمل و نقل، بلاياي طبيعي، آسيب‌هاي ناشي از جنگ و عوارض ناشي از عمل جراحي ايجاد شوند. ترميم خود به خودي عصب محيطي با بهبود عملكردي ضعيف معمولاً ناقص است. از اين‌رو، محققان مهندسي بافت عصبي داربست‌هايي را ابداع كرده‌اند كه با توجه به نوع كنفورماسيون و مواد تشكيل‌دهنده‌شان مي‌توانند به ‌ترميم بافت عصبي كمك كنند. اگر شكافت عصبي به اندازه كوچك‌تر از يك سانتي‌متر طول در سيستم عصبي محيطي ايجاد شود، مي‌توان دو انتهاي شكاف را با عمل جراحي به يكديگر پيوند زد، براي شكاف‌هاي بزرگتر اتوگرافت عصبي استاندارد طلايي مي‌باشد. استفاده از اتوگرافت به دليل كمبود عصب‌‌دهنده و ضرورت انجام چندين عمل داراي محدوديت‌هايي مي‌باشد. سيستم عصبي مركزي چالش برانگيزتر است؛ چون پس از آسيب، محيط مهاركننده‌ ترميم عصبي به وجود مي‌آيد. بنابراين طراحي داربست‌هاي مختلف براي تسهيل ترميم و بازسازي بافت عصبي مي‌تواند يك روش اميدواركننده براي رفع اين مشكلات باشد. نتيجه‌گيري: مهندسي بافت سيستم عصبي با استفاده از داربست‌هاي عصبي يكي از رويكردهاي درماني به‌منظور جايگزيني بافت عصبي آسيب‌ديده است. بدين منظور اين مقاله به بررسي ويژگي‌هاي داربست‌هاي ايده‌آل و مواد زيستي مورد استفاده در ساخت داربست‌ها، همچنين سلول‌ها و فاكتورهاي رشد مناسب به‌منظور درمان ضايعات عصبي مي‌پردازد.