مقايسه اثر بخشي بازي درماني كودك محور و بازي درماني والديني بر كاهش اختلالات دروني سازي شده كودكان

Comparing effectiveness of child-centered play therapy and filial therapy for reducing internalizing problems in children

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي بازي درماني كودك محور و بازي درماني والديني دركاهش مشكلات دروني‌ سازي شده كودكان انجام شد. مواد و روش‌ها: جامعه آماري اين پژوهش كودكان دختر و پسر پايه‌هاي اول و دوم دبستان شهر اصفهان در سال تحصيلي 91-90 بود. طرح پژوهش از نوع سري‌هاي زماني با چند گروه است و در زمره طرح هاي شبه‌آزمايشي بود. به منظور انتخاب گروه نمونه با استفاده از روش تصادفي چند مرحله‌اي در مرحله نخست، از ميان مناطق شهر اصفهان دو منطقه و در مرحله بعد، از هر منطقه دو مدرسه به تصادف انتخاب شدند. والدين كودكان كلاس اول و دوم دبستان در اين مدارس، فهرست رفتاري كودك آشنباخ (child behavior checklist) را تكميل كردند. در انتها 30 كودك (7-8) ساله مبتلا به اختلال دروني سازي شده (اضطراب/افسردگي، افسردگي/انزوا) به تصادف در دو گروه مداخله بازي درماني كودك محور (15=n) و والديني (15=n) قرار داده شدند. در گروه بازي درماني كودك محور، هر كودك در 16 جلسه بازي درماني و در گروه بازي درماني والديني، مادران در10 جلسه درمان گروهي شركت كردند. مادران هر دو گروه در دو مرحله پيش آزمون، يك مرحله پس آزمون و يك مرحله پيگيري به فاصله يك ماه، پرسش‌نامه آشنباخ را تكميل كردند. به منظور تحليل داده‌ها از تحليل واريانس اندازه‌گيري هاي مكرر استفاده شد. يافته‌ها: بر طبق يافته‌ها اثر گروه و اثر متقابل زمان و گروه تأثير معني‌داري بر اختلال دروني سازي شده و اضطراب دارد (P<0/05) از سوي ديگر در اختلال انزوا و كناره‌گيري اثر گروه معني‌دار نبوده P>0/05 اما اثر زمان معنادار بوده است. در نتيجه روش بازي درماني والديني موجب كاهش بيشتر رفتارهاي دروني‌ساز‌ي ‌شده و اضطراب كودكان شده است، اگرچه تأثيرات اين دو روش در كاهش زيرمقياس افسردگي/ انزوا تفاوت قابل توجهي نداشته‌اند. به علاوه پس از يك ماه پيگيري، نتايج به دست آمده در روش بازي درماني والديني پايدارتر از روش بازي درماني كودك محور مشاهده شد. نتيجه‌گيري: در نتيجه مي‌توان بازي درماني والديني را به عنوان روشي اثر بخش‌تر از روش بازي درماني كودك محور در كاهش مشكلات دروني سازي شده و اضطراب كودكان در نظر گرفت.

Aim and Background: This study aimed to compare the effectiveness of child-centered play therapy and filial therapy in reducing internalizing problems in children. Methods and Materials: The statistical population of this research were primary school children 7-8 year- old in Isfahan city . In order to select of sample group by using the cluster sampling, at first 3 regions between regions of Isfahan city were selected. Then in each region, 2 schools were selected randomly. Moreover, mothers of all 7-8 year-old children in these schools completed CBCL (Achenbach and Rescorla, 2001).then 30 children who obtained the highest score of internalizing scale of the CBCL were selected as a sample group. Children were randomly assigned to two intervention groups: childcentered play therapy and filial therapy. In child-centered play therapy group, each child participated in 16 sessions play therapy and in filial group, mothers received 10 group session. In two group, mothers completed CBCL twice before the intervention and twice after intervention. Repeated measures ANOVA were used to analyze the data Findings: The data revealed significant difference between play therapy and filial therapy in decreasing internalizing problems and anxiety/ depression but filial therapy was not more effective in depression/ with draw. Conclusions: Then, filial therapy can be considered suitable alternative for child-centered play therapy in decreasing internalizing disorder and depression/withdraw